3 Κουβέντες για τον Δεκέμβρη

Τετάρτη βράδυ, έξω βρέχει.Τα τζάμια του αυτοκινήτου έχουν θολώσει τόσο πολύ που δεν βλέπεις να οδηγήσεις. Παρόλα αυτά ένας οδηγός, βιάζεται και ανοίγει την ταλαιπωρημένη μηχανή των 500.000 χιλιομέτρων.Και το χόντα (που δημιουργήθηκε όταν πέθανε ο Μπρέζνιεφ και αγοράστηκε όταν πέθανε ολόκληρη η Σοβιετική ένωση) ξεκινά.
Προορισμός η φιλοσοφική όπου μιλάει ο Μαργαρίτης , ο Μαίλης και άλλοι, σχετικά με τον Δεκέμβρη του 1944.
Μόλις μπαίνω στην αίθουσα, 1 ώρα μετά την επίσημη ώρα έναρξης τους βλέπω όλους να βγαίνουν (όχι ρε γαμώτο!!), ρώτησα μία γνωστή μου κνίτησα
- Ρε Ειρήνη τι λέει τελείωσε?
-Διάλειμμα
- Ο μαργαρίτης μίλησε?
- Όχι ακόμα
- Ωραία...

Στο επόμενο πηγαδάκι πέτυχα κάποιον να εξηγεί το γιατί αυτά που ελέχθησαν από τον Μαίλη ήταν ανακριβή.
-"Ενίοτε, για να υψώθεί το ηθικό, είναι καλοί αυτοί οι βερμπαλισμοί που χρησιμοποίησε ο Μαίλης, όμως αυτά που είπε είχαν αρκετές ανακρίβειες, δηλαδή ένας ιστορικός θα τον διέκοπτε"
- Μα ρε σύ δίπλα του ήταν ο ιστορικός...
- Καταρχήν μέσα στην Αθήνα δεν βρίσκονταν 5.000 επονίτες μόνο, αλλά περισσότεροι και μάλιστα σε κάποιο χρονικό σημείο δέχτηκαν και την βοήθεια του εφεδρικού ΕΛΑΣ.
Συνολικά στην Αθήνα πρέπει να βρίσκονταν 20.000 δικοί μας, παιδιά 18-20 χρονών, με ελάχιστη εμπειρία από πόλεμο (ίσως με εμπειρία από σαμποτάζ) και με λίγα μέσα προκειμένου να επιτεθούν.
Αντίθετα , στην Αθήνα υπήρχαν 1.000 Άγγλοι με βαρύ οπλισμό και 10-12.000 χίτες και χωροφύλακες μαζί με την εμπειροπόλεμη ταξιαρχία του Ρίμινι και τον "Ορεινό λόχο".
Τα παιδιά της ΕΠΟΝ κυρίως επιτίθονταν με δυναμίτη και μολότοφ ενάντια σε ολόκληρα τανκ ποντάροντας μήπως έσπαγε η κάνη τους... Είχαν βέβαια και αντιαρματικά καθώς και βαρύ οπλισμό που είχε μείνει από τους Ιταλούς, μα σε μικρό αριθμό.

Το ότι κράτησαν 33 μέρες αυτά τα παιδιά είναι πραγματικός άθλος.
Η μάχη του Δεκέμβρη δεν ήταν κάποιο λάθος που έγινε εκείνη την στιγμή, η αποτέλεσμα λανθασμένων χειρισμών. Από την συμωνία της Καζέρτας υπαγορευόταν πως μέσα στην Αθήνα θα έμενε η ταξιαρχία του Ρίμινι και ο “ορεινός λόχος” και πως σταδιακά ο Ελληνικός στρατός θα συγχωνευόταν...
Έτσι, σε περίπτωση που έμπαινε ο ΕΛΑΣ μέσα στην Αθήνα θα ακυρωνόταν η συμφωνία..."

Εκεί που λες πως μετά από αρκετό διάβασμα και άφθονες συζητήσεις,νιώθεις πως δεν πρόκειται να ακούσεις κάτι παραπάνω, έρχεται ο Μαργαρίτης και για τα επόμενα 30 λεπτά σε ταξιδεύει σε μία άλλη εποχή.
Στην αρχή τον άκουγα με κομμένη την ανάσα μα μετά ένιωσα πως είναι κρίμα όλα αυτά να μην καταγραφούν και πήρα χαρτί και μολύβι...

"..... Στην Αθήνα εκτός όλων των άλλων είχαν έρθει και Ινδοί κομάντος οι οπίοι κατά την παράδοσή τους, όποιον τον σκότωναν, εν συνεχεία τον αποκεφάλιζαν με τα σπαθιά τους. Εκεί βέβαια δέχτηκαν τις συστάσεις "Εντάξει μπορείτε να χτυπάτε και να σκοτώνετε όσο θέλετε μα οι αποκεφαλισμοί να σταματήσουν γιατί εδώ υπάρχουν και ρεπόρτερς..."
Ήταν τεράστια η κτηνωδία με την οποία ο "εθνικός στρατός" επανακαταλάμβανε τα κτίρια που κατείχαν οι κομμουνιστές.
Έτσι, όταν ήθελαν να επανακαταλάβουν το εργοστάσιο του Φιξ (που σήμερα είναι μουσείο μοντέρνας τέχνης), μπήκαν κηνύγησαν τους κομμουνιστές μέχρι τον 3ο όροφο σκοτώνοντας τους όλους, έναν-έναν.
Από την άλλη έχουμε έναν ΕΛΑΣ που αποτελείται από 6.000 μαχητές οι οποίοι διαρκώς ανανεώνονται.
Οι μαχητές του ΕΛΑΣ δεν ανήκουν σε τακτικό στρατό αλλά την πολεμούν την μέρα και την νύχτα πηγαίνουν στο σπίτι τους , να φάνε και να ξεκουραστούν.
Έχουν λοιπόν την δυνατότητα την επόμενη μέρα να μην γυρίσουν[να ζήσουν την ζωούλα τους].
Όμως 33 Μέρες ξαναγυρίζουν ΟΛΟΙ
Σε ότι έχει να κάνει με τον εξοπλισμό οι ΕΑΜίτες αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τα μέσα που θα τους μεταφέρουν. Έτσι αναγκάζονται να μεταφέρουν βαρύ εξοπλισμό, με τα χέρια και κατά συνέπεια να μην αναπτύσσουν επιχειρήσεις σε μεγάλη ακτίνα.
Όσοι χάνονται αναπληρώνονται από άλλους, εθελοντές ποτέ δεν θα λείψουν, με φωτεινό παράδειγμα την Κοκκινιά που κάθε 5 μέρες έστελνε ένα τάγμα [δεν θυμάμαι ακριβώς τον βαθμο που είπε].
Αντίθετα οι Άγγλοι και οι σύμμαχοί τους χρησιμοποιούν ακόμα και βαρύ πυροβολικό.
Οι Άγγλοι στα Δεκεμβριανά έριξαν ακόμα και βόμβες μεγάλου διαμετρήματος ενώ είχαν και πυροβολικό τόσο δυνατό που έρειχνε τείχους.
Αυτό μάλιστα δεν το γνώριζε ο ΕΛΑΣ που σε κάποια επεισόδια κλείνονταν σε κτίρια με αποτέλεσμα να έχει τερράστιες απώλειες.
Σε ότι έχει να κάνει με το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, οι Άγγλοι διορίζουν τον Πλαστήρα, όχι μόνο λόγω του ότι είχε επιρροή στις προσφυγικές συνοικίες, αλλά κυρίως, επειδή μπορούν να τον εκβιάζουν.
Βγαίνουν σήμερα στο φως γράμματα που είχαν οι Άγγλοι και έστελνε ο Πλαστήρας στους Γερμανούς πριν ακόμα αυτοί μπουν στην Ελλάδα, όπου τους ζητάει να βάλουν αυτόν πρωθυπουργό καθώς είναι ο πιο κατάλληλος για να νικήσει το ΚΚΕ. Μάλιστα μερικά από αυτά τα γράμματα διαρρέουν από τον αστικό τύπο της εποχής και συγκεκριμένα από το “Ελληνικό αίμα”.
Εν συνεχεία μετά τον Πλαστήρα οι Άγγλοι αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε δύο “υποψήφιους” τον Βούλγαρη και τον... Μητσοτάκη (γέλια στο αμφιθέατρο). Από τότε κυνηγούσε την εξουσία ο Μητσοτάκης. [και που να ήξερε ότι θα του την έδινε στο πιάτο η αιματοβαμμένη αριστερά 50 χρόνια μετά...]
Στην συνέχεια οι Άγγλοι ακολουθούν κατά κόρον την εξής τακτική.
Κάνουν εκταφές πτωμάτων και τα προβάλλουν δημόσια σαν εγκλήματα των κομμουνιστών.
Στο Γκύζη μάλιστα ανακαλύπτουν μία μεγάλη πηγάδα γεμάτη πτώματα και τα προβάλλουν στον κόσμο ως θύματα των κομμουνιστών. Σιγά σιγά όμως ανακαλύπτεται πως σε αυτά τα πτώματα υπάρχουν και μερικοί αριστεροί... και μετά αποδεικνύεται ότι ο συγκεκριμένος τόπος ήταν το νεκτροταφείο του ΕΛΑΣ.
Έτσι προετοιμάζεται το έδαφος για να ασκηθούν μαζικά διώξεις σε κομμουνιστές και ο καθένας καταδικάζεται ότι έχει σκοτώσει από 300-500 άτομα [όσους κομμουνιστές σκοτώνει ο Ράμπο σε μία μόνο ταινία], μέχρι στιγμής μάλιστα δεν έχει βγει και η ιστορία με το κονσερβοκούτι...
Πέραν τούτων μετά από ισχυρές πιέσεις διεθνών οργανισμών, οι Ελληνικές αρχές αναγκάζονται να εκδώσουν πόρισμα σχετικά με τους νεκρούς κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών. Έτσι το πόρισμα εκτιμάει πως οι κομμουνιστές έχουν σκοτώσει 1700 άτομα.
Και αυτό το πόρισμα βγαίνει από τον εισαγγελέα [δεν πρόλαβα το όνομα] ο οποίος επί χούντας όλα τα θύματα, ακόμα και αυτά που είχαν στο σώμα τους 24 σφαίρες τα έβγαζε πως πέθαναν από χειρουργικό λάθος. Είχε ξεκινήσει και αυτός από νωρίς την καριέρα του...
Και μόλις βλέπουν ότι δεν τους βγαίνει το μέτρημα, κατηγορούν πλέον κάθε κομμουνιστή για ηθική αυτουργία... Δηλαδή είτε ήσουν γενικός γραματέας είτε ένα από τα χιλιάδες μέλη, ήσουν ηθικός αυτουργός για τους 1700 θανάτους[ δηλαδή εμείς σήμερα ως τι πρέπει να τους κατηγορήσουμε για τον Γρηγορόπουλο, για τους 130 νεκρούς από εργατικά ατυχήματα το 2008, για τους νεκρούς μετανάστες που “γλιστρούν” σε Αθήνα, Έβρο και Αιγαίο , για τους νεκρούς ναρκομανείς, για την “Αμαλλία με το φακελλάκι” και για όλα αυτά που μας σκοτώνουν λίγο λίγο κάθε μέρα].
“Είναι η ίδια εποχή” συνεχίζει ο Μαργατίτης, “όπου γυρίζουν στις γειτονιές οι κουβάδες με τα μάτια...”
Όλα αυτά διόλου άσχετα είναι με τις εξελίξεις στο γήπεδο της πολιτικής.
“Σταματήσαμε την σφαγή” δηλώνει ο Τσώρτσιλ στο Αγγλικό κοινοβούλιο αμυνόμενος απέναντι στους βουλευτές που ρωτούν σχετικά με τις φρικαλεότητες που διαπράττει η χώρα τους.
Και σε άλλη στιγμή δηλώνει πως “ότι και να συμφωνήσουμε με αυτούς τους φονιάδες δεν θα το τηρήσουμε” [τι να συμφωνήσουμε άλλωστε μα ανθρώπους που έχουν σφάξει 300-500 έκαστος]

Στην Ελλάδα υπήρχε μία πολιτική ιδιαιτερότητα σχετικά με τις άλλες εμπλεκόμενες στον πόλεμο χώρες. Σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη , το πολιτικό σκηνικό χωριζόταν στους συνεργάτες των Γερμανών-αρχές-μαριονέττες, στις πολιτικές δυνάμεις του άξονα και στις δυνάμεις τις αντίστασης όπου σημαντικό έως ηγεμονικό ρόλο έπαιζαν οι κομμουνιστές.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη λοιπόν, οι συνεργάτες των Γερμανών με του άξονα δεν ήρθαν σε σύγκλιση ή ήρθαν μετά από πολλά χρόνια.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή οι υποστηρικτές του άξονα και οι ναζίδες έδρασαν μαζί.
Για να δούμε όμως ποιοί κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες τους έκαναν να συγκλίνουν από την πρώτη στιγμή?
Η κατοχή ήταν ένα σημαντικό πεδίο επειχειρηματικών ευκαιριών και μέσα σε μερικά χρόνια έχουμε γιγάντωση του Ελληνικού καπιταλισμού.
Έτσι λοιπόν σε κάθε τομέα της οικονομίας δηλαδή και στον εμπορικό και στον τραπεζικό και στον βιομηχανικό, έχουμε τεράστια κέρδη. Και για του λόγου το αληθές, στην Γερμανική κατοχή χτίζονται 20 αεροδρόμια. Τα ναυπηγεία στο Πέραμα οφείλουν την ίδρυση, ανάπτυξη και εν τέλει σημερινή ύπραξή τους λόγω του ότι ολόκληρος ο Γερμανικός στόλος δημιουργήθηκε εκεί. Μάλιστα έχουμε πλέον και τα τιμολόγια και μιλάμε για τεράστια κέρδη.

Μετά την κατοχή μάλιστα το κράτος ζητάει να φορολογηθούν οι επιχειρήσεις για τα κέρδη που αποκόμισαν και έτσι προκύπτει πως ένα ναυπηγείο, αυτό του Βούλγαρη πρέπει να καταβάλει 1 δις ευρώ φόρους, καθώς έβγαλε το ασύλληπτο ποσό των 10 δις δραχμών. Αυτό το ποσό αντιστοιχεί σε 100.000 χρισές λίρες, δηλαδή σε 8.000.000 μεροκάματα ειδικευμένου ,ή αλλιώς σε 10.000.000 μεροκάματα ανειδίκευτου εργάτη.
Να τι προάσπιζαν τον Δεκέμβρη οι Άγγλοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους και για ποιούς λόγους πάλευαν με τόσο σθένος απέναντι σε αυτούς που δημιούργησαν αυτόν το πλούτο.
Και εν τέλει να για ποιόν λόγο οι προσφυγικές περιοχές πολέμησαν με τόσο πείσμα και θάρρος ενάντια σε αυτούς που καρπώνονταν αυτόν τον πλούτο”



“Το αίμα σας θα το πάρουμε πίσω. Ορκιζόμαστε να συνεχίσουμε με πιότερη ορμή το μισοτελειωμένο σας έργο, για λευτεριά του τόπου μας. Ορκιζόμαστε εκδίκηση και θάνατο στους Γερμανούς και τους προδότες….»

“Κατάρα κι ανάθεμα στους δολοφόνους. Θάνατος στους φασίστες"»




συνθήματα από την Κοκκινιά







Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει σύντροφοι...

τι 17, τι 49, τι 53, τι 68?

Δεν πειράζει που γεννήθηκε με μεγάλα αυτιά, αρκεί που γεννήθηκε αγόρι .Τρία παιδιά και δύο κορίτσια έχω αυτό θα ακούει καλύτερα από όλα. Κάπως έτσι αντέδρασε (μισοαστειευόμενος) ο Θείος στην είδηση της γέννησης μου όπως πληροφορήθηκα αρκετά χρόνια αργότερα .

Βλέπετε αυτές οι αντιλήψεις επικρατούσαν πριν 19 χρόνια ιδιαίτερα στην ύπαιθρο .Ο 8είος μου λοιπόν παρότι ήταν ο παπάς του χωριού ήταν μέσα σε όλα καθώς ασχολούταν από τα ζώδια! μέχρι και τον Κεραυνό, την ομάδα του χωριού μας ,στην οποία ήταν μάλιστα και ταμίας. Πως να μην ασχολείται άλλωστε αφού όπως έλεγε «η επανάσταση προωθεί τον αθλητισμό και τον χριστιανισμό» Ο θείος μου τηρούσε το αγαπάτε αλλήλους που δίδασκε στο κατηχητικό με μία όμως εξαίρεση ,τον δάσκαλό μου. Οι σχέσεις τους δεν ήταν πολύ καλές με τον θείο να χαρακτηρίζει τον δάσκαλο ψευτοκουλτουριάρη και άθεο και τον δάσκαλο να αντιδράει δια της παρατεταμένης σιωπής του .

Ο κύριος Δημήτρης ήταν ένας ευγενικός και ήρεμος άνθρωπος και τον συμπαθούσαμε ιδιαίτερα οι μαθητές του κάτι που δεν συνηθίζαμε να κάνουμε και με άλλους δασκάλους. Από την άλλη φαινόταν κάπως ανασφαλής και φοβισμένος σαν να τον κυνηγάνε. Πάντως από όταν πήρε μετάθεση από την Αθήνα στο χωριό μας ήρθαν και κάποιοι κύριοι οι οποίοι δεν πολύσύχναζαν στο καφενείο και άραζαν συχνά στον Πλάτανο του χωριού(ένα μεγάλο δέντρο που βρισκόταν κοντά στο σχολείο) Εγώ την πρώτη φορά που τους είδα να κα8ονται πίσω από το δέντρο τρόμαξα πολύ και άρχισα να φωνάζω, αλλά η θεία με πήρε ξαφνικά μέσα και μου εξήγησε ότι είναι δεν είναι κλέφτες αλλά αστυνομικοί .Εγώ βέβαια την ρώτησα γιατί δεν φοράνε στολή και αυτή μού είπε ότι το κάνουν για να είναι πιο ωραίοι και ταυτόχρονα με μπούκωσε με έναν λουκουμά για να σταματήσω τις ερωτήσεις.

Ο καιρός περνούσε και ο κ. Δημήτρης κλεινόταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του και έδειχνε ολοένα και πιο φοβισμένος. Πήγαινε συχνά στην γειτονική πόλη από όπου γυρνούσε καθημερινά με πολλές σακούλες και τρύπωνε γρήγορα γρήγορα στην κάμαρά του που βρισκόταν στο υπόγειο του σχολείου. Κάποια μέρα περιμέναμε στην τάξη πριν αρχίσει η πρώτη ώρα του μαθήματος και εμφανίστηκε ένας άλλος κύριος μεγαλύτερος σε ηλικία .

Εμείς αναρωτηθήκαμε που είναι ο κ. Δημήτρης, αλλά ο νέος μας δάσκαλος είπε ότι επειδή ήταν πολύ καλός τον έστειλαν για διακοπές σε ένα νησί , την Γυάρο. Τι σύμπτωση σκέφτηκα εκεί έχουν στείλει και τον πατέρα μου αναφώνησα στην τάξη και από τότε δεν ξαναπήρα άλφα στο τετράμηνο.
Όπως μου είπε ο θείος μου, ο πατέρας είχε πολεμήσει το 40 στα βουνά της Αλβανίας κατά των Γερμανών και η.. Ελλάδα αποφάσισε να τον ανταμείψει στέλνοντας τον διακοπές. Ο νέος μας κύριος έδινε ιδιαίτερη έμφαση στα θρησκευτικά και στις χαρακιές αφού όπως έλεγε όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. χωρίς βέβαια να δοκιμάσει το πρώτο.
Στο χωριό δύο ήταν τα γεγονότα που συγκεντρωνόμασταν όλοι. Συγκεκριμένα την Κυριακή πηγαίναμε όλοι στην εκκλησία και από εκεί στο γήπεδο όπου έπαιζε το χωριό μας με άλλα χωριά. Μάλιστα τώρα τελευταία την μπάλα για να αρχίσει ο αγώνας την έριχνε ένα ελικόπτερο γεγονός ιδιαίτερα εντυπωσιακό .Όταν τελείωνε ο αγώνας πηγαίναμε στην πλατεία του χωριού όπου βλέπαμε τα τανκ ενός στρατοπέδου που βρισκόταν στην περιοχή να παρελαύνουν προβάροντας τις ελληνικές σημαίες. Ο Θείος μου τα απολάμβανε τις παρελάσεις ακόμη περισσότερο και από ένα κρασί το οποίο ήταν η αδυναμία του. Μάλιστα όταν γυρνούσε από τις ταβέρνες για να εκτονωθεί διάβαζε τρεις φορές το πιστεύω και έπεφτε σαν πουλάκι. Τα ξαδέρφια μου 5 στον αριθμό ζωή νάχουν ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω σαν ξένος και πάντα μου συμπεριφέρονταν σαν να είχαμε τους ίδιους γονείς. Τι να πρωτοθυμηθώ? τις βόλτες στην πλατεία τα ατελείωτα παιχνίδια στην αυλή το κυνηγητό. Μάλιστα μέχρι τα 12 μου χρόνια κοιμόμασταν όλα μαζί στρωματσάδα μπροστά στο τζάκι, καθώς στο σπίτι υπήρχε μόνο ένα δωμάτιο(του θείου και της θείας) μία κουζίνα ένα σαλόνι και μία τουαλέτα Μετά ο θείος ο οποίος παλιά ήταν οικοδόμος έχτισε άλλο ένα δωμάτιο και έτσι κοιμόμασταν οι δύο στα δωμάτιο και οι άλλοι τρεις στρωματσάδα. Θα μου πείτε που πήγε ο έταιρος (ξ)αδερφός.

Αυτός προόδευσε και έτσι πήγε να σπουδάσει Δάσκαλος στην Τρίπολη μόλις 2 ώρες μακριά από το χωριό μας. Στην αρχή ήθελε να σπουδάσει κοινωνιολογία όμως μετά και από παρέμβαση του Θείου καθώς και του δήμαρχου του χωριού εστάλη στην Τρίπολη όπου ήταν μία πόλη κοντινή στην οποία μάλιστα «δεν επικρατούσαν και οι φαυλοκρατικές ιδέες που είχαν κυριαρχήσει στην Αθήνα». Μεγαλώνοντας σιγά σιγά η ζωή μου γινόταν όλο και πιο άνετη όχι όμως και πιο ζεστή. Ένα ένα τα ξαδέρφια μου έπαιρναν τον δρόμο τους και είχαμε μείνει να κοιμόμαστε στο πατρικό τους εγώ και ο μικρότερος ξάδερφος μου ο Δημήτρης.

Ειδήσεις...

Άγιε Βασίλη...

Άγιε Βασίλη δεν υπάρχεις.
Τίποτα δεν υπάρχει.
Αν υπάρχει Θεός, βρίσκεται στις πληγές των μεταναστών, στα δάκρυα απ' τα δακρυγόνα, στους παράνομους κολπικούς ελέγχους στις γυναικείες φυλακές.
Στα αθώα πτώματα, στα ματωμένα βρεφικά κρανία, στις σφαγμένες μητέρες, στους σκοτωμένους στρατιώτες, στην κάθε είδους καταπάτηση της ελευθερίας και της ύπαρξης.
Άγιε Βασίλη θέλω να υπάρχω, να ζω και να είμαι ελεύθερη.
Οι μετανάστες δεν είναι ο στρατός του σατανά, όπως είπε ο Μπερλουσκόνι.
Οι ναζί είναι ο στρατός του σατανά.
Σατανάς δεν υπάρχει και πολύ καλά το ξέρεις εσύ, "θεέ".
Σατανάς είμαι εγώ κι εσύ όταν κλείνουμε τα μάτια στο αίμα και τα αυτιά στις κραυγές.
Σατανάς είναι το κράτος που ματώνει και δέρνει.
Σατανάς είναι όταν νιώθεις ότι η ζωή είναι εφιάλτης και είτε δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς και να αγαπήσεις είτε έμαθες να βαριέσαι.
Εγώ πιστεύω μόνο
στον ΜΙΚΡΟ ΤΥΜΠΑΝΙΣΤΉ.
Αγαπάω τη Ζωή.
Και την επανάσταση.
Καλά Χριστούγεννα σε όλες και όλους



ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΚΛΟΓΚΝΟΥ

Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει...

Τι να κάνω, νέος είμαι και το αίμα μου βράζει
Βράζει τόσο όσο έβραζε και των 18χρονων παιδιών του ΕΛΑΣ που έριχναν μολότοτφ στα Αγγλικά τανκς τον Δεκέμβρη του 44.




Ακούω αυτό το τραγούδι και φλογίζεται όλο μου το είναι.
Ότι κραυγές πνίχτηκαν βαθιά μέσα στις ψυχές τόσων και τόσων ανθρώπων,ότι κραυγές έβγαζαν πάνω στον βιασμό τους από τους χωροφύλακες οι συντρόφισες, ότι κραυγές βγαίνουν από τα βουνά του Μεξικού, μέχρι τα Παλαιστινιακά χαμόσπιτα, συσσωρεύονται μέσα μου.
Συσσωρεύονται και βγαίνουν όλες μαζί συντονισμένες σε κάθε πολιτική μου πράξη. Δηλαδή σε κάθε μου πράξη γενικά. Καμιά φορά βέβαια ξεχνιέμαι , αλλά προσπαθώ και το αντιμετωπίζω, γιατί αυτό που προετοιμάζουμε και ξέρουμε πως θα γίνει,θα είναι μια πράξη όμορφη, η ύψιστη πράξη αγάπης και μίσους, "μία μόνιμη γιορτή".

Ας δικαιωθούν επιτέλους αυτοί οι αόρατοι ήρωες που είχαν 50 χρόνια διωγμούς και φυλακή.
Και οι μόνοι που μπορούν να τους δικαιώσουν είμαστε εμείς.

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι ροκάνισαν σιγά σιγά την ζωή τους σε αυτήν την μίζερη κοινωνία..."σκυφτοί στα καφενία".

Ας κυματίσει επιτέλους η σήμαία με το σφυροδρέπανο πάνω στην βουλή και ας είμαστε σίγουροι ότι θα την δουν και θα ρίξουν ένα ευτυχισμένο δάκρυ όλοι αυτοί που "ρίσκαραν ακόμα και την ζωή τους για να μπορέσουν να ζήσουν".
Όλοι αυτοί που μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα αντί να κλείσουν τα μάτια βροντοφώναξαν "ζήτω ο κομμουνισμός" τρυπώντας τα τύμπανα της εξουσίας.

(φάνηκα λίγο ιδεαλιστής αλλά τους αξίζει)

Κοινωνική αναπηρία

Βλέποντας φοιτητές, είναι χαρακτηριστικές κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές που σε κάνουν να πιστεύεις ότι διανύουν το πρώτο έτος της φοιτητικής τους ζωής.
Έτσι λοιπόν είναι χαρακτηριστική η φωνή του εκάστοτε πρωτοετή στην πρώτη συνέλευση κάθε σαιζόν που ρωτάει αφελώς πλην όμως ορθά “γιατί δεν ενώνεστε όλες οι αριστερές δυνάμεις αφού γενικά συμφωνείτε?”, . Οποιαδήποτε ομοιότητα με συντρόφους της ΑΡΕΝ είναι συμπτωματική Άλλωστε αυτοί δεν αγωνίζονται μόνο για την κέντρο-ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ αλλά καταπολεμούν με τόσο σθένος τον ρατσισμό και τον σεξισμό βάζοντας έτσι κάτω από το χαλάκι την προβληματική βάση της κοινωνίας (τον τρόπο παραγωγής) και δείχνοντας το εποικοδόμημα αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπο κάθε είδους σύγκρουση με το κατεστημένο.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τύπος πρωτοετή που του μιλάς πολιτικά και αυτός μπορεί να πιαστεί από το υποπαράδειγμα του υποπαραδείγματος για να σου μιλήσει για τον ευατό του η να διαφωνήσει (για να κάνει τον έξυπνο) με ένα άλλο θέμα που ανοίγει (από το παράδειγμα) πετώντας έτσι το μπαλάκι στα πέριξ και χαλόντας ένα τζένγκα που με τόση προσοχή και υπομονή ύψωσες.
Μάλιστα μπορώ να πω ότι υπήρξα και εγώ ένας τέτοιου είδους πρωτοετής και θυμάμαι συγκεκριμένα έναν Μαοϊκό σύντροφο που πρέπει να του έσπασα τα νεύρα κάτι που αποκρυσταλλώνεται στον τρόπου που (δεν) μου μιλάει όταν με βλέπει η στο ότι πήρε το τηλ μου να πάμε για “πολιτικό καφέ” και δεν μου τηλεφώνησε ποτέ.
Ίσως είμαι ο μόνος ανένταχτος που δεν αποφεύγει τους προπαγανδιστικούς καφέδες αλλά κάνω τους οργανωμένους να βρίσκουν δικαιολογίες... Την πρώτη φορά που τον είδα μετά από πολύ καιρό , κατάλαβα το τι ένιωθε για εμένα (εκνευρισμό) και έτσι κρατήθηκα να μην του κάνω καζουρίτσα αλλά βλέπετε ήταν λίγο μετά την μη είσοδο της ΚΟΕ στην ευρωβουλή και λίγο πριν την διαφαινόμενη μη είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ την βουλή κάτι που με έσπρωξε αυθόρμητα να του φωνάξω από τα 50 μέτρα στην σαββατοβραδινή κατάμεστη Καμάρα “σε καναν μήνα πάλι μαζί στο εξωκοινοβούλιο ε?”

Δεν γέλασε

Ίσως η πολιτική και όχι μόνο ανωριμότητά μου να ήταν και ο λόγος που τα παλιά άτομα του σχήματος προτίμησαν να αποχωρήσουν από αυτό!! παρά να συμπράξουν μαζί μου με αποτέλεσμα να καταγράψουμε πέρυσι ποσοστά κατώτερα του 6 τα εκατό.
Παρόλα αυτά εάν εμείς στην αριστερά καθόμαστε και διακρίνουμε χονδροειδώς τους πρωτοετείς σε “περιπτώσεις” για οργανωτικούς λόγους τότε οφείλουμε να δούμε και μία άλλη “περίπτωση” πρωτοετή...
Μετά την νικηφόρα συνέλευση είχαμε κανονίσει να διεξάγουμε συντονιστική επιτροπή για να μιλήσουμε τα της κατάληψης και έσκασε μύτη ένα ένας γνωστός μου-παιδί με αναπειρία προκειμένου να πάει σε μία εκδήλωση την ίδια ώρα. Έτσι εγώ του πρότεινα να καθίσει μαζί μας και να συμμετάσχει και αυτός προς μεγάλη μου χαρά δέχτηκε. Μετά από περίπου μία ώρα συζήτησης και ευχάριστης συνύπαρξης στο τραπεζάκι, μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους που κατάφεραν να βρεθούν εκεί μου ανακοινώνει ότι φεύγει. Εγώ του λέω
-Γιατί ρε κάτσε λίγο ακόμα, σε κανα μισάωρο τελειώνουμε
-Πρέπει να πάω τουαλέτα και εδώ δεν υπάρχει καμία, έτσι θα πάω σπίτι...
Έτσι λοιπόν η κοινωνική αν απειρία που δεν μπορεί να εξασφαλίσει σε κάποιον άνθρωπο τα αυτονόητα έκανε αυτόν τον πρωτοετή να απέχει από την συντονιστική επιτροπή ίσως και από την κατάληψη, ίσως από την επόμενη συνέλευση και για να μην τα πολυλογώ σπρώχνει αυτή την “περίπτωση” φοιτητή μακριά από τα κοινά και γενικά μακριά από την ζωή, σπίτι του, εκεί που μας θέλει όλους το κατεστημένο.
Είναι η ίδια αν απειρία που δεν επιτρέπει στους φοιτητές με καροτσάκι να πάνε στην λέσχη, στους τυφλούς να κάνουν 7 συνεχόμενα βήματα στο πεζοδρόμιο (οι ειδικές ανάγλυφες πλάκες είτε θα οδηγήσουν σε κολόνα είτε σε περίπτερο είτε σε διασταύρωση όπου το φανάρι δεν έχει ηχητικό σήμα κτλ).
Φυσικά εάν είσαι φτωχός και ανάπηρος τότε η κοινωνία σε πετάει στον καιάδα από νωρίς άσχετο εάν θα επιβιώσεις πληγωμένος πέφτοντας για 10-15 η 75 χρόνια.
Επομένως, εάν σε όλη μας την ζωή προσπαθούμε να φέρουμε κόσμο σε επαφή με τις ιδέες μας καταπολεμώντας τα εμπόδια-μικροαστικά κατάλοιπα που το σύστημα έβαλε προκειμένου να μας σταματήσει τότε πρέπει να γκρεμίσουμε αυτά τα εμπόδια και σε άλλες κοινωνικές ομάδες με επιμέρους αιτήματα και αγώνες που μπορούν να αγκαλιάσουν και να συσπειρώσουν περισσότερο κόσμο ανοίγοντάς του την επιλογή είτε να ζήσει είτε όχι, είτε να αγωνιστεί είτε όχι. Και ταυτόχρονα ανοίγοντας την ανάλυσή μας σε όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα.

ΥΓ Δεν πρόλαβα να τελειώσω το άρθρο και ο Παπαγεωργόπουλος το έκανε πάλι το θαύμα του.
Έφερε τον Χατζηγιάννη στην γιορτή των αγγέλων.
Αντί να κάτσει να φτιάξει καμιά ράμπα για τους ανάπηρους παίρνει τα λεφτά και τα κάνει άρτο και θεάματα...λες και βρισκόμαστε στην χούντα....

Ποιός μωρό μου ποιός..

Στην ΕΤ3 είχε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο “Ποιός πλήρωσε τον Τρότσκι”.
Ήταν μία κάκιστη παμπάλαια παραγωγή που με έβαλε σε δίλημμα εάν θα ήταν πιο δημιουργικό να το δω η να πλύνω τα πιάτα.
Το φιλμ ήταν ένα σύνολο από αρνητικά σχόλια και άχρηστες ή ψεύτικες λεπτομέριες για τον Τρότσκυ (μέχρι και μασώνο τον είπαν) τα οποία (δεν) συνδέονταν υποδειγματικά αφήνοντας τον μέσο μικροαστό παχύσαρκο Αμερικάνο τηλεθεατή με την εντύπωση ότι οι κομμουνιστές είναι κάτι ανάμεσα σε μασώνους και σατανιστές.

ΠΡΟΣΟΧΗ
Ακολουθούν σημαντικά αποκρυπτογραφημένα ντοκουμέντα που συγκλόνισαν τον κόσμο και διαμόρφωσαν την ιστορία του 20ου αιώνα.

1.“Ο Λέων Τρότσκυ δεν έδινε ποτέ περπουάρ γιατί όπως έλεγε δεν ήθελε να προσβάλει τους σερβιτόρους, κάτι που έκανε τους σερβιτόρους έξαλλους και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαμε ατυχήματα με καυτές σούπες (kinky!)

2.Όταν έγινε η επανάσταση (πραξικόπημα για την αφήγηση)ο ιδιοκτήτης του καφενείου που σύχναζε ο Τρότσκυ (γιατί ήταν και αργόσχολος) είπε: “Αυτός ο άνθρωπος έκανε επανάσταση στην Ρωσία και μου χρωστάει ακόμα τον καφέ του”

3.Όταν έφυγε από την Νέα Υόρκη (όπου κατά το ντοκυμαντέρ συντηρούταν από τους μεγάλους τραπεζίτες και τους σοσιαλιστές) δεν ξεπλήρωσε τα έπιπλα που είχε αγοράσει.

4.Τα παιδιά του πήγαιναν στο ίδιο σχολείο με τον Κερένσκυ
Μετά από αυτές και άλλες λεπτομέριες που μας δίνουν μία πλήρη επιστημονική περιγραγή της προσωπικότητας που άκουγε στο όνομα Λέων Μπρόνσταιν, έρχεται η στιγμή που οι δύο μεγάλοι επαναστάτες (Λένιν και Τρότσκυ) συναντιούνται μετά από 12 χρόνια και ο αφηγητής μας λέει με στόμφο : “Οι δύο άντρες που 12 χρόνια τώρα αντάλλαζαν χυδαίους χαρακτηρισμούς με ελαφρότερους αυτούς του υποκριτή και της πολιτικής πόρνης, πλέον με την συμβολή του Kamenev (σε προφορά σοβιετικού κυριούλη) συνεργάζονται στενά”
Και σε εκείνο το σημείο εμφανίζεται μία ξένη αχώνευτη “ιστορικός” (σαν την Ρεπούση ήταν) και επικυρώνει με επιστημονική βαρύτητα την σχέση των δύο αντρών: “Είναι εμφανές ότι τα έκαναν όλα για τα λεφτά, αυτό τους ένωσε”
Και εκεί που λες ότι με αυτή την φράση έδεσε το γλυκό και η ΕΤ μετά το ευχάριστο αντικομμουνιστικό διάλειμμα θα ξαναπροβάλει τηλεμάρκετιγκ το ντοκιμαντέρ συνεχίζει ακάθεκτο και ξεθάβει έναν ξέμπαρκο πολύτεκνο!! που στο επίθετο λέγεται Τρότσκυ (καμία σχέση με τον Λέον)
Και αφού ο καρπερός μας φίλος συστήνει στον φακό της κάμερας τα 5 του παιδιά τονίζοντας το επίθετο Τρότσκυ στο καθένα από αυτά (πχ από εδώ η μαμά μου Ελένη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, η αδερφή μου Άννα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ κτλ), δηλώνει με συγκινιτική ανιδιοτέλεια:

“Δεν με πειράζει που ο Λέον Μπρόνσταιν πήρε το οικογενειακό μας όνομα. Με πειράζει που πήρε στον θάνατο 12 εκατομμύρια Ρώσων συμπατριωτών μας για να πετύχει τους βρώμικους σκοπούς του.”
Και λέω σύντροφε στα ψώνια πως με τέτοια φτηνή προπαγάνδα λίγα καταφέρνουν

Έλα όμως που μετά από 2 ώρες ακούγοντας για σκάνδαλα, μυστικές συμφωνίες και πολέμους έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι δεν είναι ανάγκη να ασχοληθώ με την πολιτική, δηλαδή με ένα “παιχνίδι” που καθορίζει εκατομμύρια ζωές.
Αφενός και εγώ “είμαι μικρός πολύ μικρός για να ταλλάξω” και αφετέρου με μια λάθος κίνηση μπορεί να συνεναίσεις στην αφέραιση χιλιάδων ζωών...είμαι άλλωστε ένας απλός άνθρωπος, όχι ο Θεός.
Και εκεί που έχου ακολουθήσει έναν από τους δρόμους που η κυρίαρχη ιδεολογία προωθεί ως ανάχωμα (γειτονικό του ΣΥΡΙΖΑ) και έχω απογοητευτεί, αλλάζω κανάλι και πέφτω πάνω στα Παρατράγουδα και βλέπω τον πόνο να πουλιέται με το κιλό στον παχύσακρο Έλληνα, βλέπω την εξαθλιώση στην οποία μας οδήγησε...αυτό που οι.... μασώνοι ανέτρεψαν στην Ρωσία.
Βλέπω έναν κόσμο που “ή θα γίνεις νταβατζής η θα γίνεις πουτάνα” με πολλούς να μην έχουν περιθώρια επιλογής...

Σε εκείνο το σημείο όμως σηκώνεσαι και αναγνωρίζεις την υποκρισία των αστών και ανυπομονείς να έρθει η μέρα που θα τους χαλάσεις το μαγαζάκι και θα κάψεις την χάρτινη τίγρη και το ΑΤ της γειτονιάς...

Πλανάται ακόμα

Είναι μερικές ταινίες που τις πετυχαίνεις στο ζάπινγκ και μπορεί να μην ξέρεις

πότε ξεκίνησαν

ποιό είναι το θέμα

τι έχει προηγηθεί

ισως να τις πετύχεις μάλιστα σε τέτοιο σημείο που να μην μπορείς να καταλάβεις καν περί τίνος πρόκειται,

όμως κατευθείαν κολάς το πρόσωπό σου στο γυαλί γιατί το μόνο που έχεις καταλάβει (και μάλιστα από το πρώτο δευτερόλεπτο) είναι ότι είναι αντικομμουνιστικές και μάλιστα ψυχροπολεμικές (πραγματικός χολυγουντιανός θυσαυρός).

Ενδυματολογικά, οι κομμουνιστές μένουν καθηλωμένοι στην μόδα του 1930 ενώ αντίθετα οι άνθρωποι που έρχονται να κατασκοπεύσουν από τον “ελεύθερο κόσμο” είναι ντυμένοι στην τρίχα και μάλιστα τόσο όμορφα που θα έλεγε κανείς ότι αυτά που φορούν είναι κάθε στιγμή στην τελευταία λέξη της μόδας.

Κάθε διάλειμμα της δράσης είναι αφιερωμένο στα κακώς κείμενα του υπαρκτού.

“Ελπίζω να επιτρέπεται ο Τολστόι εδώ”

Φυσικά οι πράκτορες του Ανατολικού μπλοκ δεν πετυχαίνουν ελέφαντα στα 5 μέτρα ενώ αξιοσημείωτο είναι το πάθος τους όταν πυροβολούν αφού σε κάθε σκηνή που θα πατήσουν την σκανδάλη θα σκοτώσουν πάνω από 60 περιστέρια. Ακόμα και όταν για λόγους ρεαλισμού (1 στις 1000 σφαίρες στατιστικά κάποιον θα πέτυχε, ακόμα και στα γυρίσματα) μία σοσιαλιστική σφαίρα βρίσκει στόχο αυτό θα είναι σίγουρα το πόδι του αντιπάλου (οι Σοβιετικοί κατάσκοποι αν τους δώσεις Μπαζούκα μπορούν να προκαλέσουν όχι πιο επικίνδυνους τραυματισμούς από τον Κολτσίδα)

Επιπλέον αφενός μαθαίνουμε από άλλες χολυγουντιανές ταινίες ότι εάν ήθελες να ανελιχθείς στις ειδικές δυνάμεις εάν ήσουν μαύρος αυτό θα παρέμενε ένας ευσεβής πόθος, και όμως σε αυτήν την ταινία οι μισοί κατάσκοποι είναι μαύροι (ο αντικομμουνισμός ενώνει)

Στην γροθιά του σούπερμαν.

Το πιο αστείο είναι το τέλος όπου ο Αμερικάνος φεύγει ηρωικά χωρίς να τον νοιάζουν τα λεφτά και ο Σοβιετικός του ζητάει να κάνουν μία χρυσή συμφωνία λέγοντας χαρακτηριστικά “Λες να με νοιάζει ποιός θα κερδίσει τον Ψυχρό πόλεμο?”

Και η ταινία κλείνει αποκαλύπτοντας σοσιαλιστικούς λογαριασμούς την Ελβετία και με την φράση

“Είχες δίκιο Άντριου (ο ηρωικά πεθαμένος) ποιόν να εμπιστευτεί κανείς?”

Κοντινό πλάνο στο άγαλμα του Λέννιν θλιβερή μουσική και τέλος.

ΥΓ Αυτό είναι ένα από τα διαφημιστηκά μηνύματα που διέξοψαν την ταινία

“Το ήξερες ότι κάθε φορά που κατεβάζεις μία ταινία κάνεις τον κινηματογράφο φτωχότερο?

Το ήξερες ότι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουν χάσει τις δουλειές τους 4.000 άνθρωποι?

1100 video club και 3 εταιρίες διανομής έκλεισαν.

Θα κατέβαζες την ταινία εάν ήξερες ότι με ένα ok απολύεις έναν άνθρωπο?

Όχι στην πειρατία

Όχι στην ανεργία”

Όχι στην μαλακία

Το ήξερες ότι κάθε φορά που στηρίζεις ΠΑΣΠ,ΔΑΠ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κτλ κάνεις τον ελληνικό λαό φτωχότερο και τον Κόκκαλη πλουσιότερο?

Το ήξερες ότι τον τελευταίαο ενάμιση χρόνο έχουν χάσει την ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι?

Πάνω από 1100 τραυματισμοί και 3 θάνατοι μεταναστών υπήρξαν.

Θα τους ψήφιζες εάν ήξερες ότι με μία ψήφο σκοτώνεις έναν άνθρωπο?

Όχι στους πολέμους

Όχι στην ανεργία

ΝΑΙ ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Back to the future...νομετελειακά

Δεύτερη μέρα στο Βερολίνο σήμερα και αποφασίσαμε να πάμε sightseeing με ένα πρόγραμμα όπου ο ξεναγός δεν πληρώνεται, απλά δέχεται ενδεχομένως κάποιο tip στο τέλος και παίρνει ένα ποσοστό από το μαγαζί όπου θα γίνει το διάλειμμα στην μέση της βόλτας. Έτσι έχει ένα κίνητρο να προσπαθήσει περισσότερο, έχει μία αμοιβή χωρίς ταβάνι που μπορεί να του αποφέρει πολλά λεφτά και επιπλέον τραβάει κόσμο με το εναλλακτικό-αντιεμπορευματικό της πρότασης.

Οφείλω να πω ότι η συγκεκριμένη τακτική μου θυμίζει τους Αμερικάνους υπουργούς-γερουσιαστές που τυχαίνει... μετά την θητεία τους να παίρνουν κάποιο tip για τις υπηρεσίες που παρείχαν. Η Χίλαρυ από τις ασφαλιστικές, η Κοντολίζα που βάφτισε ένα πλοίο κτλ.

Συναντήσαμε τον Ζαχ έξω από την πύλη του Βραδεμβούργου και τον αφήσαμε να μας ταξιδέψει με τις λέξεις από την Πρώσικη αυτοκρατορία μέχρι την "ενοποίηση της Ευρώπης" το 1989.

Παρότι θα μπορούσε κανείς να δει έναν ανιδιοτελή ξεναγό εγώ (πείτε με κολλημένο) έβλεπα άλλο ένα κύτταρο της κοινωνίας που έχει προσβληθεί από τον ιό του χρήματος με αποτέλεσμα να αποδίδω πολλές από τις κινήσεις του ξεναγού σε προσπάθεια απόσπασης συμπάθειας η οποία θα εξαργυρωθεί στα tips.

Ξεκινάμε λοιπόν και αφού αρχίζει να μας εξηγεί για την πύλη μιλώντας για την Πρώσικη αυτοκρατορία φτάνει στα νεότερα χρόνια μιλώντας μας για την στιγμή που μπήκαν οι Σοβιετικοί στο Βερολίνο και ύψωσαν την σημαία στο Ράιχσταγκ και έφτασε η στιγμή μοιρασιάς των ζωνών επιρροής.
Σε αυτό το σημείο ο Ζαχ πετάει το πρώτο αστειάκι του σε Αγγλικό χιούμορ λέγοντας πως ο "Στάλιν παρότι ήταν κομμουνιστής δεν του άρεσε να μοιράζεται..". Αλλά έτσι είναι αυτά όταν κάθε αστειάκι σημαίνει ευρώ στο τέλος της παράστασης, μπορείς να αγγίξεις όλα τα θέματα χωρίς κάποια ιδιαίτερη προεργασία (βλέπε Λαζόπουλο).

Στην συνέχεια προχωρήσαμε και φτάσαμε στο παγκόσμιο μνημείο για το Ολοκαύτωμα (η κάτι τέτοιο) όπου είναι ένα μη συμβολικό μνημείο που ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει. Υπάρχει (λέει ο Ζαχ) το ερώτημα γιατί έγινε μνημείο για τους Εβραίους και όχι για τους Τσιγγάνους η άλλους πληθυσμούς που δεινοπάθησαν επί Χίτλερ και μας απάντησε ότι υπάρχει μνημείο για τους ομοφυλόφιλους όπως και πολλά άλλα χωρίς να έχουν πάρει όμως την ανάλογη σημασία και δημοσιότητα.
Επιπλέον μας είπε πως όταν χτιζόταν το μνημείο αποκαλύφθηκε ότι πολλές από τις εταιρίες που συνεργάστηκαν για την θεμελίωσή του είχαν στο παρελθόν βοηθήσει και τον Χίτλερ αλλά κατά τον Ζαχ "τι να κάνεις εδώ τα ss ντύνονταν με hugo boss οδηγούσαν volkswagen και η IBM είχε αναλάβει την καταγραφή των Εβραίων. Αν πετάξεις εκτός αγοράς όλες τις εταιρίες και όλα τα στελέχη που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί τότε είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις ένα έργο". (Για αυτό στην Ελλάδα μετά το 1949 φτιάξαμε πολλά έργα...)

Σε ένα δίλεπτο διάλειμμα βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα σε άπταιστα Αγγλικά "Δηλαδή κατά την γνώμη σου φταίει ο Στάλιν που... δεν μοιραζόταν; Με ποιούς να μοιραστεί με αυτούς που πήραν την πολεμική μηχανή του Χίτλερ και την χρησιμοποίησαν για να κατασκοπεύουν την ΕΣΣΔ;" (λίγο συνδικαλιάρικη η ερώτηση αλλά η επόμενη ήταν καλύτερη). Ο ξεναγός μας τα μπάλωσε και κουμπώθηκε και έτσι εξασφάλισα ότι για την υπόλοιπη ξενάγηση δεν θα ακουστεί αντικομμουνιστικό αστειάκι... Η έτσι νόμιζα τουλάχιστον γιατί ο τύπος παρότι Άγγλος είχε αστείρευτο αντι-(Μαρξιστικό-Λενινιστικό) χιούμορ.

Για την ακρίβεια πρέπει να είχε αποθηκευμένη στο μυαλό του μία γκάμα με κινήσεις και ατάκες (σαν τον Πιπερόπουλο) που έχουν βρεθεί εμπειρικά και πρέπει να χρησιμοποιηθούν σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα προκειμένου να αγγίξουν τον κόσμο που θα βάλει το χέρι στην τσέπη, επικυρώνοντας έτσι την μετατροπή του πολιτισμικού κεφαλαίου (γνώσεις, χιούμορ) σε κοινωνικό (συμπάθεια) και στην συνέχεια σε οικονομικό (tip). Ένα στημένο talk show η καθημερινή ζωή στον (προηγμένο) καπιταλισμό και εμείς ζούμε σε μία Ελλάδα χωρίς -ακόμα...- αρκετές τηλεοράσεις για να επηρεαστούμε βαθιά αλλά... οι εκσυγχρονιστές παραμονεύουν.

Εν συνεχεία περάσαμε πάνω από το ακριβές μέρος όπου ψόφησε ο Χίτλερ και ο τύπος άρχισε να μας διηγείται το τι ακριβώς έγινε καταλήγοντας στο να αναλύει τις θεωρίες που έχουν ακουστεί για την σωρό του Χίτλερ.
Έτσι λοιπόν σύμφωνα με τον ξεναγό πρέπει να ισχύει η ιστορία πως, μέσω της οδοντοστοιχίας του αναγνώρισαν το ότι ήταν όντως αυτός ενώ για την συνέχεια της ιστορίας ακούγονται πολλά... Μία θεωρία είναι ότι τον έθαψαν αλλά μετά βρήκαν πως ο σκελετός που είχε θαφτεί ήταν γυναικείος...και μια άλλη ότι τον πήρε ο Στάλιν στο Κρεμλίνο. Και εδώ βρίσκει ευκαιρία και τα συνδέει διαλεκτικά "Άλλωστε ο Στάλιν είχε σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους στην Ευρώπη από τον Χίτλερ παρότι αυτό φαίνεται παράξενο. Γενικά ο κομμουνισμός δεν ήταν σαν τον ναζισμό όμως.....@##$%$%^$$"
Σαν να ακούω την επίσημη γραμμή της ΕΕ μέχρι πριν λίγα χρόνια όπου αφενώς λέμε ότι δεν ήταν ίδια καθεστώτα και στην συνέχεια τονίζουμε (μόνο) τις αρνητικές πτυχές την ΕΣΣΔ νομιμοποιώντας έτσι στις συνειδήσεις την εξίσωση που μοιραία θα ακολουθούσε.

Εκείνο το σημείο βρισκόταν στην πρώην Ανατολική Γερμανία και γύρω-γύρω υπήρχαν όμορφα διαμερίσματα,έτσι ο ξεναγός προκειμένου να μην μας δημιουργηθεί καμία λανθασμένη εντύπωση ότι η Ανατολική Γερμανία ήταν και αυτή κανονική χώρα με έγχρωμη ζωή, υπηρεσίες σπίτια ρεύμα νερό τηλέφωνο, κτλ μας προλαβαίνει λέγοντας πως "όποιος βλέπει αυτά τα σπίτια λέει Α! Τι ωραία τα σπίτια των Ανατολικών! Όμως κάνει λάθος!!εδώ έμεναν τα ανώτερα στελέχη του κόμματος και οι αθλητές. Δηλαδή για παράδειγμα εάν έκανα ένα παγκόσμιο ρεκόρ ως αθλητής της DDR, όσο ντοπέ και αν ήμουν, έπαιρνα ένα σπίτι σε αυτή την ωραία γειτονιά".

Και αφού προετοιμαστήκαμε βλέποντας την γενικότερη αρνητική εικόνα του σοσιαλισμού ήρθε η ώρα να δούμε και τις αντιδράσεις του κόσμου. Έτσι ο Ζαχ μας πήγε σε ένα μέρος στο οποίο είχε στο δάπεδο μία ασπρόμαυρη φωτογραφία από την εξέγερση του 1953 όπου "σοβιετικά τανκ άνοιξαν πυρ και σκότωσαν περί τους 250 διαδηλωτές".
Στο διπλανό κτίριο είχε μια αναπαράσταση της ζωής στην Λαοκρατική δημοκρατία όπου έδειχνε τον κόσμο χαρούμενο, ανθρώπους με κιθάρες να τραγουδούν παιδάκια να παίζουν κάτω από το πανό "Sozialismus" κτλ. Και εκεί που χάρηκα και λέω πως τελικά ο ξεναγός μας δεν είναι κακός από μόνος του αλλά οι "Ζωές των άλλων" τον έκαναν, μας λέει πως αυτή η τοιχογραφία είναι παράδειγμα του επιβαλλόμενου σοσιαλιστικού ρεαλισμού και της propaganda του καθεστώτος και πως βρίσκεται εκεί, δίπλα στο πρόσωπα των διαδηλωτών, για να δείξει την αντίθεση ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, ανάμεσα στην καθημερινή κατασκοπία και ανελευθερία από το κράτος και στην προπαγάνδα που τα ήθελε όλα όμορφα και ηλιόλουστα.
Βέβαια στα επόμενα 10 λεπτά πρέπει να περάσαμε κάτω από περίπου 25 κάμερες αλλά ποιός είμαι εγώ που θα κλονίσω την ιδέα κάποιου για την "ελεύθερη" ζωή του όταν αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι χιλιάδες κάμερες που βλέπει ανήμπορος να τον παρακολουθούν.

Στην συνέχεια περπατήσαμε λίγα μέτρα και στο πίσω μέρος του κτιρίου υπήρχε ακόμα ένα κομμάτι του τείχους (δεν χάθηκε η τελευταία μας ελπίδα), μάλιστα τα παράθυρα του κτιρίου έβλεπαν στο Δυτικό Βερολίνο και κατά συνέπεια για να δουλέψεις σε εκείνα τα γραφεία θα έπρεπε να είσαι πολύ έμπιστος της κυβέρνησης. Έτσι σύμφωνα με τον (μικρο)αστικό μύθο μία νύχτα ένας υπάλληλος με την πρόφαση ότι ξέχασε κάτι στο γραφείο του πήγε το βράδυ με την γυναίκα και το παιδί του έριξαν ένα σκοινί στην "ελεύθερη" πλευρά πλευρά του Βερολίνου και πέρασαν διακριτικά-διακριτικά φεύγοντας από αυτή την καταραμένη χώρα που δεν είχε mcdonalds άνεργους και άστεγους.

Συνεχίζοντας είδαμε ένα αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν στην Ανατολική πλευρά και ο Ζαχ μας είπε: "Στο Ανατολικό Βερολίνο για να πάρεις ένα αυτοκίνητο έπρεπε να δουλεύεις 10 και 15 χρόνια. Εμένα ο πατέρας μου ατύχησε μιας και περίμενε 7 χρόνια και το απόκτησε το 1989. Μετά από λίγο καιρό γκρεμίστηκε το τείχος και πέρασε από την άλλη πλευρά βλέποντας μια πόλη (oh my god) τίγκα στις bmw".
Ε, εκεί δεν κρατήθηκα και του είπα μπροστά και στους άλλους ότι εμένα στην χώρα μου χρειάζεται να δουλεύεις 20 χρόνια για να αποκτήσεις σπίτι (αν είσαι τυχερός) και μετά να αρχίσεις να δουλεύεις για καμια δεκαετία προκειμένου να πάρεις αμάξι. "Επιπλέον είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας σου περνώντας απέναντι δεν είδε μόνο bmw , αλλά είδε κι άνεργους κι άστεγους, προβλήματα τα οποία είχαν λυθεί στην Ανατολική Γερμανία".
Ο Ζαχ ξανακουμπώθηκε και είπε ότι αναμφίβολα η άλλη πλευρά είχε αρνητικές καθώς και θετικές πτυχές για να πάρει όμως την απάντηση πως "στις εφημερίδες στα ραδιόφωνα και γενικά στα ΜΜΕ ακούμε μόνο τις αρνητικές και καλό θα ήταν φωτιστούν και λίγο οι θετικές..." Μάλιστα μία Αμερικάνα και ένας Σκωτσέζος έδειξαν να συμφωνούν. Να δεις που οι Αμερικάνοι έχουν καλύτερη άποψη για τον υπαρκτό από ό,τι οι Ναρίτες...

Η επόμενη στάση του tour μας ήταν σε μία μεγάλη πλατεία όπου υπήρχε ένα μνημείο για τα καμένα βιβλία επί Χίτλερ με μία επίγραφή που έλεγε "όταν ξεκινάς με το να καις βιβλία καταλήγεις να καις ανθρώπους", η οποία προφητική φράση είχε γραφτεί το 1933. Ακριβώς από δίπλα υπήρχε μία όπερα που σχεδόν κατεδαφίστηκε από τους βομβαρδισμούς και στην συνέχεια οι κομμουνιστές ανέλαβαν να την ξαναχτίσουν. "Βέβαια αυτό πρέπει να έγινε με πολύ φθηνά υλικά για αυτό και μοιάζει με τούρτα γεννεθλίων από έξω. Από μέσα όμως είναι πολύ εντυπωσιακό" συνέχισε ο Ζαχ.
Δίπλα μας βρισκόταν και τα ερείπια ενός πρώην παλατιού της Βασιλικής οικογένειας που γκρεμίστηκαν στον πόλεμο και οι κομμουνιστές αρνήθηκαν να το ξαναφτιάξουν ενώ σήμερα η κυβέρνηση προκήρυξε έργο μεγάλου προυπολογισμού για να τα επαναφέρει στο σημείο που ήταν ξεσηκώνοντας έτσι θύελλα διαμαρτυριών σε μία πόλη όπου το ποσοστό των ανέργων φτάνει το 50 τοις εκατό (ο καθένας με τις προτεραιότητές του).

Μέσα σε 3 ώρες και αφού απολαύσαμε κάθε στιγμή σε μία από τις πιο όμορφες πόλεις του κόσμου φτάσαμε στο museum island δηλαδή σε ένα μέρος γεμάτο μουσεία που είναι περιτρυγιρισμένο από κανάλια έτσι που να μοιάζει σαν νησάκι. Εκεί ο Ζαχ μας κάθισε σε κάτι σκαλοπατάκια και μας εξήγησε το πως έπεσε τελικά το τείχος. Δεν θα ήθελα να αναπαράγω ολόκληρη την οπτική του, πάντως μας έδωσε να καταλάβουμε ότι ήταν ο λαός που πάλεψε πίεσε και τελικά έριξε το καθεστώς και όχι οι μυστικές υπηρεσίες και η παγκόσμια αστική τάξη.
Πού ξέρεις, μπορεί και να ήταν κάπως έτσι... Πάντως τα σφυροδρέπανα που πουλάνε για σουβενίρ μπορεί στους πιο πολλούς να θυμίζουν ότι ήταν κάποτε κάποιοι γραφικοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά στο σήμερα αυτοί οι γραφικοί γίνονται όλο και περισσότεροι και η αναγκαιότητα για την επανάσταση και τον κομμουνισμό όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο εφικτή.

ΥΓ Φεύγοντας του άφησα ένα 5ευρω και του είπα πως η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη αφήνοντάς τον σκεπτικό. Αυτός βέβαια θα κατάλαβε η επόμενη ξενάγηση και συνεπώς είσπραξη αλλά τον πρόλαβα για να του πω ότι εννοούσα την επόμενη επανάσταση.

Σπίτι μου σπιτάκι μου και ψευτοζωούλα μου

Σήμερα όντας άρρωστος κάθισα στο σπιτάκι μου και θυμήθηκα τα παλιά (στο Λύκειο δλδ) όπου μη έχοντας κάποια άλλη διέξοδο όπως πχ ένα βιβλίο άραζα και χάζευα τηλεόραση με τις ώρες. Αυτή η φορά όμως σε σχέση με τότε είχε μία διαφορά.

Έβλεπα την τηλεόραση από μια άλλη οπτική (όχι δεν άλλαξα καναπέ) και στο πίσω μέρος του μυαλού μου γύριζαν όλα όσα η τηλεόραση επιλέγει να μην μας δείξει(η να τα δείξει σε ντοκιμαντέρ τις μεταμεσονύκτιες ώρες) με το να προβάλλει ανούσια προγράμματα, προέκταση της ανούσιας ζωής μας.
Έτσι λοιπόν άνοιξα την tv και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν στον ANT1 δύο κοπέλες να μαλώνουν για την Ελλάδα ,με την Ελληνίδα να λέει για την ανθ-Ελληνίδα ότι “αν είναι να κάνει κάτι, μέσω της Ελλάδας θα αναδειχτεί και μέσω αυτής μπορεί να γίνει ακόμα και το“the next top model”(ουάου!) και επομένως “να έχει σεβασμό για την πατρίδα” και την άλλη να απαντάει ότι “αγαπάω την Ελλάδα, τον Ελληνικό τρόπο ζωής και αυτό αποδυκνείεται από το ότι παρόλο που δεν είμαι από εδώ επέλεξα το Ελληνικό “the next top model”(τιμή μας).Και είχα κατά την διάρκεια όλων αυτών, των Κάμεραμαν να εστιάζει στα..χαρακτηριστικά των κοριτσιών και την vodafone που είναι χορηγός να βάζει την σφραγίδα της σε κάθε πλάνο, σε κάθε κοπέλα όπως κάνει ο κρεοπώλης στα κρέατα που πουλάει.

Στο διπλανό κανάλι έπαιζε ο Παπακαλιάτης ο οποίος επινόησε αλλες 5 ερωτικές ιστορίες, τις έδεσε με μαεστρία και τις έκανε άλλο ένα σήριαλ-επιτυχία. Είναι απίστευτο το πως αυτός ο άνθρωπος μέσα σε 5 σήριαλ δλδ σε 100 επεισόδια που έχει δημιουργήσει έχει καταφέρει να μην αγγίξει ούτε ένα κοινωνικό πρόβλημα. Πραγματικά πρέπει να έχεις κλείσει πολύ καλά τα μάτια σου και να έχεις βρει τις καλύτερες ωτοασπίδες για τα αυτιά σου προκειμένου να μην βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο και να μην ακούς τα καθημερινά ουρλιαχτά. Ο άνθρωπος αυτός έχει ανασύρει οποιαδήποτε love story εχει βιώσει, ακούσει η δει σε ταινία (βλ Μητσικώστα) έχει εντοπίσει τα προβλήματά τους και τις αντιφάσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν. (πχ σε παλιό σήριαλ 2 ομοφυλόφιλοι που βίωναν την κοινωνική απομόνωση η στο σημερινό, ήταν ένας άντρας που η γυναίκα του δεν ήθελε να κάνουν έρωτα επειδή ήταν στρεσαρισμένη με την επιχείρηση) Όλα αυτά βέβαια είναι συνέπειςες του σημερινού συστήματος αλλά ποιός ασχολείται τώρα με το δάσσος και τα δέντρα του όταν μπορεί να ρουφήξει του ζουμί από τους καρπούς τους (1 εκ. Ευρώ τον χρόνο είναι αυτά-πολύ ζουμί δεν βρίσκετε?).

Το κακό δεν είναι όμως το τι (δεν) κάνει ο κάθε Παπακαλιάτης αλλά ότι θυμίζει όλο και περισσότερο την κοινωνία που ζούμε (και που αν το κόμμα δεν ανέβει για 9,7 ποσοστιαίες μονάδες θα συνεχίσουμε να ζούμε). Αυτό το απολιτίκ θυμίζει ακόμα ακόμα και τις “πολιτικές” εκστρατείες των ανταγωνιστών στις εσωκομματικές εκλογές πολιτικών κομμάτων όπου ακόμα και εάν αυτά έχουν αριστερές αναφορές (πχ Τσίπρας vs Κουβέλης) παραμέμπουν περισσότερο σε πανηγύρι παρά σε πολιτική μάχη (και σίγουρα όχι σε ταξική πάλη)

ΥΓ θα μπορούσα να κάνω εργασία-paper με θέμα “τα κοινωνικά προβλήματα στο έργο του Παπακαλιάτη”. Ξεκούραστο και οικονομικό.(όπως και τα σήριαλ)

ΥΓ2 Αν και αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα και στο “κοινωνικά προβλήματα στο έργο του Πιπερόπουλου” (με βιβλιογραφία Χριστίνα Λαμπίρη, Τατιάνα Στεφανίδου)