3 Κουβέντες για τον Δεκέμβρη

Τετάρτη βράδυ, έξω βρέχει.Τα τζάμια του αυτοκινήτου έχουν θολώσει τόσο πολύ που δεν βλέπεις να οδηγήσεις. Παρόλα αυτά ένας οδηγός, βιάζεται και ανοίγει την ταλαιπωρημένη μηχανή των 500.000 χιλιομέτρων.Και το χόντα (που δημιουργήθηκε όταν πέθανε ο Μπρέζνιεφ και αγοράστηκε όταν πέθανε ολόκληρη η Σοβιετική ένωση) ξεκινά.
Προορισμός η φιλοσοφική όπου μιλάει ο Μαργαρίτης , ο Μαίλης και άλλοι, σχετικά με τον Δεκέμβρη του 1944.
Μόλις μπαίνω στην αίθουσα, 1 ώρα μετά την επίσημη ώρα έναρξης τους βλέπω όλους να βγαίνουν (όχι ρε γαμώτο!!), ρώτησα μία γνωστή μου κνίτησα
- Ρε Ειρήνη τι λέει τελείωσε?
-Διάλειμμα
- Ο μαργαρίτης μίλησε?
- Όχι ακόμα
- Ωραία...

Στο επόμενο πηγαδάκι πέτυχα κάποιον να εξηγεί το γιατί αυτά που ελέχθησαν από τον Μαίλη ήταν ανακριβή.
-"Ενίοτε, για να υψώθεί το ηθικό, είναι καλοί αυτοί οι βερμπαλισμοί που χρησιμοποίησε ο Μαίλης, όμως αυτά που είπε είχαν αρκετές ανακρίβειες, δηλαδή ένας ιστορικός θα τον διέκοπτε"
- Μα ρε σύ δίπλα του ήταν ο ιστορικός...
- Καταρχήν μέσα στην Αθήνα δεν βρίσκονταν 5.000 επονίτες μόνο, αλλά περισσότεροι και μάλιστα σε κάποιο χρονικό σημείο δέχτηκαν και την βοήθεια του εφεδρικού ΕΛΑΣ.
Συνολικά στην Αθήνα πρέπει να βρίσκονταν 20.000 δικοί μας, παιδιά 18-20 χρονών, με ελάχιστη εμπειρία από πόλεμο (ίσως με εμπειρία από σαμποτάζ) και με λίγα μέσα προκειμένου να επιτεθούν.
Αντίθετα , στην Αθήνα υπήρχαν 1.000 Άγγλοι με βαρύ οπλισμό και 10-12.000 χίτες και χωροφύλακες μαζί με την εμπειροπόλεμη ταξιαρχία του Ρίμινι και τον "Ορεινό λόχο".
Τα παιδιά της ΕΠΟΝ κυρίως επιτίθονταν με δυναμίτη και μολότοφ ενάντια σε ολόκληρα τανκ ποντάροντας μήπως έσπαγε η κάνη τους... Είχαν βέβαια και αντιαρματικά καθώς και βαρύ οπλισμό που είχε μείνει από τους Ιταλούς, μα σε μικρό αριθμό.

Το ότι κράτησαν 33 μέρες αυτά τα παιδιά είναι πραγματικός άθλος.
Η μάχη του Δεκέμβρη δεν ήταν κάποιο λάθος που έγινε εκείνη την στιγμή, η αποτέλεσμα λανθασμένων χειρισμών. Από την συμωνία της Καζέρτας υπαγορευόταν πως μέσα στην Αθήνα θα έμενε η ταξιαρχία του Ρίμινι και ο “ορεινός λόχος” και πως σταδιακά ο Ελληνικός στρατός θα συγχωνευόταν...
Έτσι, σε περίπτωση που έμπαινε ο ΕΛΑΣ μέσα στην Αθήνα θα ακυρωνόταν η συμφωνία..."

Εκεί που λες πως μετά από αρκετό διάβασμα και άφθονες συζητήσεις,νιώθεις πως δεν πρόκειται να ακούσεις κάτι παραπάνω, έρχεται ο Μαργαρίτης και για τα επόμενα 30 λεπτά σε ταξιδεύει σε μία άλλη εποχή.
Στην αρχή τον άκουγα με κομμένη την ανάσα μα μετά ένιωσα πως είναι κρίμα όλα αυτά να μην καταγραφούν και πήρα χαρτί και μολύβι...

"..... Στην Αθήνα εκτός όλων των άλλων είχαν έρθει και Ινδοί κομάντος οι οπίοι κατά την παράδοσή τους, όποιον τον σκότωναν, εν συνεχεία τον αποκεφάλιζαν με τα σπαθιά τους. Εκεί βέβαια δέχτηκαν τις συστάσεις "Εντάξει μπορείτε να χτυπάτε και να σκοτώνετε όσο θέλετε μα οι αποκεφαλισμοί να σταματήσουν γιατί εδώ υπάρχουν και ρεπόρτερς..."
Ήταν τεράστια η κτηνωδία με την οποία ο "εθνικός στρατός" επανακαταλάμβανε τα κτίρια που κατείχαν οι κομμουνιστές.
Έτσι, όταν ήθελαν να επανακαταλάβουν το εργοστάσιο του Φιξ (που σήμερα είναι μουσείο μοντέρνας τέχνης), μπήκαν κηνύγησαν τους κομμουνιστές μέχρι τον 3ο όροφο σκοτώνοντας τους όλους, έναν-έναν.
Από την άλλη έχουμε έναν ΕΛΑΣ που αποτελείται από 6.000 μαχητές οι οποίοι διαρκώς ανανεώνονται.
Οι μαχητές του ΕΛΑΣ δεν ανήκουν σε τακτικό στρατό αλλά την πολεμούν την μέρα και την νύχτα πηγαίνουν στο σπίτι τους , να φάνε και να ξεκουραστούν.
Έχουν λοιπόν την δυνατότητα την επόμενη μέρα να μην γυρίσουν[να ζήσουν την ζωούλα τους].
Όμως 33 Μέρες ξαναγυρίζουν ΟΛΟΙ
Σε ότι έχει να κάνει με τον εξοπλισμό οι ΕΑΜίτες αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τα μέσα που θα τους μεταφέρουν. Έτσι αναγκάζονται να μεταφέρουν βαρύ εξοπλισμό, με τα χέρια και κατά συνέπεια να μην αναπτύσσουν επιχειρήσεις σε μεγάλη ακτίνα.
Όσοι χάνονται αναπληρώνονται από άλλους, εθελοντές ποτέ δεν θα λείψουν, με φωτεινό παράδειγμα την Κοκκινιά που κάθε 5 μέρες έστελνε ένα τάγμα [δεν θυμάμαι ακριβώς τον βαθμο που είπε].
Αντίθετα οι Άγγλοι και οι σύμμαχοί τους χρησιμοποιούν ακόμα και βαρύ πυροβολικό.
Οι Άγγλοι στα Δεκεμβριανά έριξαν ακόμα και βόμβες μεγάλου διαμετρήματος ενώ είχαν και πυροβολικό τόσο δυνατό που έρειχνε τείχους.
Αυτό μάλιστα δεν το γνώριζε ο ΕΛΑΣ που σε κάποια επεισόδια κλείνονταν σε κτίρια με αποτέλεσμα να έχει τερράστιες απώλειες.
Σε ότι έχει να κάνει με το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, οι Άγγλοι διορίζουν τον Πλαστήρα, όχι μόνο λόγω του ότι είχε επιρροή στις προσφυγικές συνοικίες, αλλά κυρίως, επειδή μπορούν να τον εκβιάζουν.
Βγαίνουν σήμερα στο φως γράμματα που είχαν οι Άγγλοι και έστελνε ο Πλαστήρας στους Γερμανούς πριν ακόμα αυτοί μπουν στην Ελλάδα, όπου τους ζητάει να βάλουν αυτόν πρωθυπουργό καθώς είναι ο πιο κατάλληλος για να νικήσει το ΚΚΕ. Μάλιστα μερικά από αυτά τα γράμματα διαρρέουν από τον αστικό τύπο της εποχής και συγκεκριμένα από το “Ελληνικό αίμα”.
Εν συνεχεία μετά τον Πλαστήρα οι Άγγλοι αμφιταλαντεύονται ανάμεσα σε δύο “υποψήφιους” τον Βούλγαρη και τον... Μητσοτάκη (γέλια στο αμφιθέατρο). Από τότε κυνηγούσε την εξουσία ο Μητσοτάκης. [και που να ήξερε ότι θα του την έδινε στο πιάτο η αιματοβαμμένη αριστερά 50 χρόνια μετά...]
Στην συνέχεια οι Άγγλοι ακολουθούν κατά κόρον την εξής τακτική.
Κάνουν εκταφές πτωμάτων και τα προβάλλουν δημόσια σαν εγκλήματα των κομμουνιστών.
Στο Γκύζη μάλιστα ανακαλύπτουν μία μεγάλη πηγάδα γεμάτη πτώματα και τα προβάλλουν στον κόσμο ως θύματα των κομμουνιστών. Σιγά σιγά όμως ανακαλύπτεται πως σε αυτά τα πτώματα υπάρχουν και μερικοί αριστεροί... και μετά αποδεικνύεται ότι ο συγκεκριμένος τόπος ήταν το νεκτροταφείο του ΕΛΑΣ.
Έτσι προετοιμάζεται το έδαφος για να ασκηθούν μαζικά διώξεις σε κομμουνιστές και ο καθένας καταδικάζεται ότι έχει σκοτώσει από 300-500 άτομα [όσους κομμουνιστές σκοτώνει ο Ράμπο σε μία μόνο ταινία], μέχρι στιγμής μάλιστα δεν έχει βγει και η ιστορία με το κονσερβοκούτι...
Πέραν τούτων μετά από ισχυρές πιέσεις διεθνών οργανισμών, οι Ελληνικές αρχές αναγκάζονται να εκδώσουν πόρισμα σχετικά με τους νεκρούς κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών. Έτσι το πόρισμα εκτιμάει πως οι κομμουνιστές έχουν σκοτώσει 1700 άτομα.
Και αυτό το πόρισμα βγαίνει από τον εισαγγελέα [δεν πρόλαβα το όνομα] ο οποίος επί χούντας όλα τα θύματα, ακόμα και αυτά που είχαν στο σώμα τους 24 σφαίρες τα έβγαζε πως πέθαναν από χειρουργικό λάθος. Είχε ξεκινήσει και αυτός από νωρίς την καριέρα του...
Και μόλις βλέπουν ότι δεν τους βγαίνει το μέτρημα, κατηγορούν πλέον κάθε κομμουνιστή για ηθική αυτουργία... Δηλαδή είτε ήσουν γενικός γραματέας είτε ένα από τα χιλιάδες μέλη, ήσουν ηθικός αυτουργός για τους 1700 θανάτους[ δηλαδή εμείς σήμερα ως τι πρέπει να τους κατηγορήσουμε για τον Γρηγορόπουλο, για τους 130 νεκρούς από εργατικά ατυχήματα το 2008, για τους νεκρούς μετανάστες που “γλιστρούν” σε Αθήνα, Έβρο και Αιγαίο , για τους νεκρούς ναρκομανείς, για την “Αμαλλία με το φακελλάκι” και για όλα αυτά που μας σκοτώνουν λίγο λίγο κάθε μέρα].
“Είναι η ίδια εποχή” συνεχίζει ο Μαργατίτης, “όπου γυρίζουν στις γειτονιές οι κουβάδες με τα μάτια...”
Όλα αυτά διόλου άσχετα είναι με τις εξελίξεις στο γήπεδο της πολιτικής.
“Σταματήσαμε την σφαγή” δηλώνει ο Τσώρτσιλ στο Αγγλικό κοινοβούλιο αμυνόμενος απέναντι στους βουλευτές που ρωτούν σχετικά με τις φρικαλεότητες που διαπράττει η χώρα τους.
Και σε άλλη στιγμή δηλώνει πως “ότι και να συμφωνήσουμε με αυτούς τους φονιάδες δεν θα το τηρήσουμε” [τι να συμφωνήσουμε άλλωστε μα ανθρώπους που έχουν σφάξει 300-500 έκαστος]

Στην Ελλάδα υπήρχε μία πολιτική ιδιαιτερότητα σχετικά με τις άλλες εμπλεκόμενες στον πόλεμο χώρες. Σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη , το πολιτικό σκηνικό χωριζόταν στους συνεργάτες των Γερμανών-αρχές-μαριονέττες, στις πολιτικές δυνάμεις του άξονα και στις δυνάμεις τις αντίστασης όπου σημαντικό έως ηγεμονικό ρόλο έπαιζαν οι κομμουνιστές.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη λοιπόν, οι συνεργάτες των Γερμανών με του άξονα δεν ήρθαν σε σύγκλιση ή ήρθαν μετά από πολλά χρόνια.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή οι υποστηρικτές του άξονα και οι ναζίδες έδρασαν μαζί.
Για να δούμε όμως ποιοί κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες τους έκαναν να συγκλίνουν από την πρώτη στιγμή?
Η κατοχή ήταν ένα σημαντικό πεδίο επειχειρηματικών ευκαιριών και μέσα σε μερικά χρόνια έχουμε γιγάντωση του Ελληνικού καπιταλισμού.
Έτσι λοιπόν σε κάθε τομέα της οικονομίας δηλαδή και στον εμπορικό και στον τραπεζικό και στον βιομηχανικό, έχουμε τεράστια κέρδη. Και για του λόγου το αληθές, στην Γερμανική κατοχή χτίζονται 20 αεροδρόμια. Τα ναυπηγεία στο Πέραμα οφείλουν την ίδρυση, ανάπτυξη και εν τέλει σημερινή ύπραξή τους λόγω του ότι ολόκληρος ο Γερμανικός στόλος δημιουργήθηκε εκεί. Μάλιστα έχουμε πλέον και τα τιμολόγια και μιλάμε για τεράστια κέρδη.

Μετά την κατοχή μάλιστα το κράτος ζητάει να φορολογηθούν οι επιχειρήσεις για τα κέρδη που αποκόμισαν και έτσι προκύπτει πως ένα ναυπηγείο, αυτό του Βούλγαρη πρέπει να καταβάλει 1 δις ευρώ φόρους, καθώς έβγαλε το ασύλληπτο ποσό των 10 δις δραχμών. Αυτό το ποσό αντιστοιχεί σε 100.000 χρισές λίρες, δηλαδή σε 8.000.000 μεροκάματα ειδικευμένου ,ή αλλιώς σε 10.000.000 μεροκάματα ανειδίκευτου εργάτη.
Να τι προάσπιζαν τον Δεκέμβρη οι Άγγλοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους και για ποιούς λόγους πάλευαν με τόσο σθένος απέναντι σε αυτούς που δημιούργησαν αυτόν το πλούτο.
Και εν τέλει να για ποιόν λόγο οι προσφυγικές περιοχές πολέμησαν με τόσο πείσμα και θάρρος ενάντια σε αυτούς που καρπώνονταν αυτόν τον πλούτο”



“Το αίμα σας θα το πάρουμε πίσω. Ορκιζόμαστε να συνεχίσουμε με πιότερη ορμή το μισοτελειωμένο σας έργο, για λευτεριά του τόπου μας. Ορκιζόμαστε εκδίκηση και θάνατο στους Γερμανούς και τους προδότες….»

“Κατάρα κι ανάθεμα στους δολοφόνους. Θάνατος στους φασίστες"»




συνθήματα από την Κοκκινιά







Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει σύντροφοι...

τι 17, τι 49, τι 53, τι 68?

Δεν πειράζει που γεννήθηκε με μεγάλα αυτιά, αρκεί που γεννήθηκε αγόρι .Τρία παιδιά και δύο κορίτσια έχω αυτό θα ακούει καλύτερα από όλα. Κάπως έτσι αντέδρασε (μισοαστειευόμενος) ο Θείος στην είδηση της γέννησης μου όπως πληροφορήθηκα αρκετά χρόνια αργότερα .

Βλέπετε αυτές οι αντιλήψεις επικρατούσαν πριν 19 χρόνια ιδιαίτερα στην ύπαιθρο .Ο 8είος μου λοιπόν παρότι ήταν ο παπάς του χωριού ήταν μέσα σε όλα καθώς ασχολούταν από τα ζώδια! μέχρι και τον Κεραυνό, την ομάδα του χωριού μας ,στην οποία ήταν μάλιστα και ταμίας. Πως να μην ασχολείται άλλωστε αφού όπως έλεγε «η επανάσταση προωθεί τον αθλητισμό και τον χριστιανισμό» Ο θείος μου τηρούσε το αγαπάτε αλλήλους που δίδασκε στο κατηχητικό με μία όμως εξαίρεση ,τον δάσκαλό μου. Οι σχέσεις τους δεν ήταν πολύ καλές με τον θείο να χαρακτηρίζει τον δάσκαλο ψευτοκουλτουριάρη και άθεο και τον δάσκαλο να αντιδράει δια της παρατεταμένης σιωπής του .

Ο κύριος Δημήτρης ήταν ένας ευγενικός και ήρεμος άνθρωπος και τον συμπαθούσαμε ιδιαίτερα οι μαθητές του κάτι που δεν συνηθίζαμε να κάνουμε και με άλλους δασκάλους. Από την άλλη φαινόταν κάπως ανασφαλής και φοβισμένος σαν να τον κυνηγάνε. Πάντως από όταν πήρε μετάθεση από την Αθήνα στο χωριό μας ήρθαν και κάποιοι κύριοι οι οποίοι δεν πολύσύχναζαν στο καφενείο και άραζαν συχνά στον Πλάτανο του χωριού(ένα μεγάλο δέντρο που βρισκόταν κοντά στο σχολείο) Εγώ την πρώτη φορά που τους είδα να κα8ονται πίσω από το δέντρο τρόμαξα πολύ και άρχισα να φωνάζω, αλλά η θεία με πήρε ξαφνικά μέσα και μου εξήγησε ότι είναι δεν είναι κλέφτες αλλά αστυνομικοί .Εγώ βέβαια την ρώτησα γιατί δεν φοράνε στολή και αυτή μού είπε ότι το κάνουν για να είναι πιο ωραίοι και ταυτόχρονα με μπούκωσε με έναν λουκουμά για να σταματήσω τις ερωτήσεις.

Ο καιρός περνούσε και ο κ. Δημήτρης κλεινόταν όλο και περισσότερο στον εαυτό του και έδειχνε ολοένα και πιο φοβισμένος. Πήγαινε συχνά στην γειτονική πόλη από όπου γυρνούσε καθημερινά με πολλές σακούλες και τρύπωνε γρήγορα γρήγορα στην κάμαρά του που βρισκόταν στο υπόγειο του σχολείου. Κάποια μέρα περιμέναμε στην τάξη πριν αρχίσει η πρώτη ώρα του μαθήματος και εμφανίστηκε ένας άλλος κύριος μεγαλύτερος σε ηλικία .

Εμείς αναρωτηθήκαμε που είναι ο κ. Δημήτρης, αλλά ο νέος μας δάσκαλος είπε ότι επειδή ήταν πολύ καλός τον έστειλαν για διακοπές σε ένα νησί , την Γυάρο. Τι σύμπτωση σκέφτηκα εκεί έχουν στείλει και τον πατέρα μου αναφώνησα στην τάξη και από τότε δεν ξαναπήρα άλφα στο τετράμηνο.
Όπως μου είπε ο θείος μου, ο πατέρας είχε πολεμήσει το 40 στα βουνά της Αλβανίας κατά των Γερμανών και η.. Ελλάδα αποφάσισε να τον ανταμείψει στέλνοντας τον διακοπές. Ο νέος μας κύριος έδινε ιδιαίτερη έμφαση στα θρησκευτικά και στις χαρακιές αφού όπως έλεγε όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. χωρίς βέβαια να δοκιμάσει το πρώτο.
Στο χωριό δύο ήταν τα γεγονότα που συγκεντρωνόμασταν όλοι. Συγκεκριμένα την Κυριακή πηγαίναμε όλοι στην εκκλησία και από εκεί στο γήπεδο όπου έπαιζε το χωριό μας με άλλα χωριά. Μάλιστα τώρα τελευταία την μπάλα για να αρχίσει ο αγώνας την έριχνε ένα ελικόπτερο γεγονός ιδιαίτερα εντυπωσιακό .Όταν τελείωνε ο αγώνας πηγαίναμε στην πλατεία του χωριού όπου βλέπαμε τα τανκ ενός στρατοπέδου που βρισκόταν στην περιοχή να παρελαύνουν προβάροντας τις ελληνικές σημαίες. Ο Θείος μου τα απολάμβανε τις παρελάσεις ακόμη περισσότερο και από ένα κρασί το οποίο ήταν η αδυναμία του. Μάλιστα όταν γυρνούσε από τις ταβέρνες για να εκτονωθεί διάβαζε τρεις φορές το πιστεύω και έπεφτε σαν πουλάκι. Τα ξαδέρφια μου 5 στον αριθμό ζωή νάχουν ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω σαν ξένος και πάντα μου συμπεριφέρονταν σαν να είχαμε τους ίδιους γονείς. Τι να πρωτοθυμηθώ? τις βόλτες στην πλατεία τα ατελείωτα παιχνίδια στην αυλή το κυνηγητό. Μάλιστα μέχρι τα 12 μου χρόνια κοιμόμασταν όλα μαζί στρωματσάδα μπροστά στο τζάκι, καθώς στο σπίτι υπήρχε μόνο ένα δωμάτιο(του θείου και της θείας) μία κουζίνα ένα σαλόνι και μία τουαλέτα Μετά ο θείος ο οποίος παλιά ήταν οικοδόμος έχτισε άλλο ένα δωμάτιο και έτσι κοιμόμασταν οι δύο στα δωμάτιο και οι άλλοι τρεις στρωματσάδα. Θα μου πείτε που πήγε ο έταιρος (ξ)αδερφός.

Αυτός προόδευσε και έτσι πήγε να σπουδάσει Δάσκαλος στην Τρίπολη μόλις 2 ώρες μακριά από το χωριό μας. Στην αρχή ήθελε να σπουδάσει κοινωνιολογία όμως μετά και από παρέμβαση του Θείου καθώς και του δήμαρχου του χωριού εστάλη στην Τρίπολη όπου ήταν μία πόλη κοντινή στην οποία μάλιστα «δεν επικρατούσαν και οι φαυλοκρατικές ιδέες που είχαν κυριαρχήσει στην Αθήνα». Μεγαλώνοντας σιγά σιγά η ζωή μου γινόταν όλο και πιο άνετη όχι όμως και πιο ζεστή. Ένα ένα τα ξαδέρφια μου έπαιρναν τον δρόμο τους και είχαμε μείνει να κοιμόμαστε στο πατρικό τους εγώ και ο μικρότερος ξάδερφος μου ο Δημήτρης.

Ειδήσεις...

Άγιε Βασίλη...

Άγιε Βασίλη δεν υπάρχεις.
Τίποτα δεν υπάρχει.
Αν υπάρχει Θεός, βρίσκεται στις πληγές των μεταναστών, στα δάκρυα απ' τα δακρυγόνα, στους παράνομους κολπικούς ελέγχους στις γυναικείες φυλακές.
Στα αθώα πτώματα, στα ματωμένα βρεφικά κρανία, στις σφαγμένες μητέρες, στους σκοτωμένους στρατιώτες, στην κάθε είδους καταπάτηση της ελευθερίας και της ύπαρξης.
Άγιε Βασίλη θέλω να υπάρχω, να ζω και να είμαι ελεύθερη.
Οι μετανάστες δεν είναι ο στρατός του σατανά, όπως είπε ο Μπερλουσκόνι.
Οι ναζί είναι ο στρατός του σατανά.
Σατανάς δεν υπάρχει και πολύ καλά το ξέρεις εσύ, "θεέ".
Σατανάς είμαι εγώ κι εσύ όταν κλείνουμε τα μάτια στο αίμα και τα αυτιά στις κραυγές.
Σατανάς είναι το κράτος που ματώνει και δέρνει.
Σατανάς είναι όταν νιώθεις ότι η ζωή είναι εφιάλτης και είτε δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς και να αγαπήσεις είτε έμαθες να βαριέσαι.
Εγώ πιστεύω μόνο
στον ΜΙΚΡΟ ΤΥΜΠΑΝΙΣΤΉ.
Αγαπάω τη Ζωή.
Και την επανάσταση.
Καλά Χριστούγεννα σε όλες και όλους



ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΚΛΟΓΚΝΟΥ

Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει...

Τι να κάνω, νέος είμαι και το αίμα μου βράζει
Βράζει τόσο όσο έβραζε και των 18χρονων παιδιών του ΕΛΑΣ που έριχναν μολότοτφ στα Αγγλικά τανκς τον Δεκέμβρη του 44.




Ακούω αυτό το τραγούδι και φλογίζεται όλο μου το είναι.
Ότι κραυγές πνίχτηκαν βαθιά μέσα στις ψυχές τόσων και τόσων ανθρώπων,ότι κραυγές έβγαζαν πάνω στον βιασμό τους από τους χωροφύλακες οι συντρόφισες, ότι κραυγές βγαίνουν από τα βουνά του Μεξικού, μέχρι τα Παλαιστινιακά χαμόσπιτα, συσσωρεύονται μέσα μου.
Συσσωρεύονται και βγαίνουν όλες μαζί συντονισμένες σε κάθε πολιτική μου πράξη. Δηλαδή σε κάθε μου πράξη γενικά. Καμιά φορά βέβαια ξεχνιέμαι , αλλά προσπαθώ και το αντιμετωπίζω, γιατί αυτό που προετοιμάζουμε και ξέρουμε πως θα γίνει,θα είναι μια πράξη όμορφη, η ύψιστη πράξη αγάπης και μίσους, "μία μόνιμη γιορτή".

Ας δικαιωθούν επιτέλους αυτοί οι αόρατοι ήρωες που είχαν 50 χρόνια διωγμούς και φυλακή.
Και οι μόνοι που μπορούν να τους δικαιώσουν είμαστε εμείς.

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι ροκάνισαν σιγά σιγά την ζωή τους σε αυτήν την μίζερη κοινωνία..."σκυφτοί στα καφενία".

Ας κυματίσει επιτέλους η σήμαία με το σφυροδρέπανο πάνω στην βουλή και ας είμαστε σίγουροι ότι θα την δουν και θα ρίξουν ένα ευτυχισμένο δάκρυ όλοι αυτοί που "ρίσκαραν ακόμα και την ζωή τους για να μπορέσουν να ζήσουν".
Όλοι αυτοί που μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα αντί να κλείσουν τα μάτια βροντοφώναξαν "ζήτω ο κομμουνισμός" τρυπώντας τα τύμπανα της εξουσίας.

(φάνηκα λίγο ιδεαλιστής αλλά τους αξίζει)

Κοινωνική αναπηρία

Βλέποντας φοιτητές, είναι χαρακτηριστικές κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές που σε κάνουν να πιστεύεις ότι διανύουν το πρώτο έτος της φοιτητικής τους ζωής.
Έτσι λοιπόν είναι χαρακτηριστική η φωνή του εκάστοτε πρωτοετή στην πρώτη συνέλευση κάθε σαιζόν που ρωτάει αφελώς πλην όμως ορθά “γιατί δεν ενώνεστε όλες οι αριστερές δυνάμεις αφού γενικά συμφωνείτε?”, . Οποιαδήποτε ομοιότητα με συντρόφους της ΑΡΕΝ είναι συμπτωματική Άλλωστε αυτοί δεν αγωνίζονται μόνο για την κέντρο-ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ αλλά καταπολεμούν με τόσο σθένος τον ρατσισμό και τον σεξισμό βάζοντας έτσι κάτω από το χαλάκι την προβληματική βάση της κοινωνίας (τον τρόπο παραγωγής) και δείχνοντας το εποικοδόμημα αποφεύγοντας με αυτόν τον τρόπο κάθε είδους σύγκρουση με το κατεστημένο.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τύπος πρωτοετή που του μιλάς πολιτικά και αυτός μπορεί να πιαστεί από το υποπαράδειγμα του υποπαραδείγματος για να σου μιλήσει για τον ευατό του η να διαφωνήσει (για να κάνει τον έξυπνο) με ένα άλλο θέμα που ανοίγει (από το παράδειγμα) πετώντας έτσι το μπαλάκι στα πέριξ και χαλόντας ένα τζένγκα που με τόση προσοχή και υπομονή ύψωσες.
Μάλιστα μπορώ να πω ότι υπήρξα και εγώ ένας τέτοιου είδους πρωτοετής και θυμάμαι συγκεκριμένα έναν Μαοϊκό σύντροφο που πρέπει να του έσπασα τα νεύρα κάτι που αποκρυσταλλώνεται στον τρόπου που (δεν) μου μιλάει όταν με βλέπει η στο ότι πήρε το τηλ μου να πάμε για “πολιτικό καφέ” και δεν μου τηλεφώνησε ποτέ.
Ίσως είμαι ο μόνος ανένταχτος που δεν αποφεύγει τους προπαγανδιστικούς καφέδες αλλά κάνω τους οργανωμένους να βρίσκουν δικαιολογίες... Την πρώτη φορά που τον είδα μετά από πολύ καιρό , κατάλαβα το τι ένιωθε για εμένα (εκνευρισμό) και έτσι κρατήθηκα να μην του κάνω καζουρίτσα αλλά βλέπετε ήταν λίγο μετά την μη είσοδο της ΚΟΕ στην ευρωβουλή και λίγο πριν την διαφαινόμενη μη είσοδο του ΣΥΡΙΖΑ την βουλή κάτι που με έσπρωξε αυθόρμητα να του φωνάξω από τα 50 μέτρα στην σαββατοβραδινή κατάμεστη Καμάρα “σε καναν μήνα πάλι μαζί στο εξωκοινοβούλιο ε?”

Δεν γέλασε

Ίσως η πολιτική και όχι μόνο ανωριμότητά μου να ήταν και ο λόγος που τα παλιά άτομα του σχήματος προτίμησαν να αποχωρήσουν από αυτό!! παρά να συμπράξουν μαζί μου με αποτέλεσμα να καταγράψουμε πέρυσι ποσοστά κατώτερα του 6 τα εκατό.
Παρόλα αυτά εάν εμείς στην αριστερά καθόμαστε και διακρίνουμε χονδροειδώς τους πρωτοετείς σε “περιπτώσεις” για οργανωτικούς λόγους τότε οφείλουμε να δούμε και μία άλλη “περίπτωση” πρωτοετή...
Μετά την νικηφόρα συνέλευση είχαμε κανονίσει να διεξάγουμε συντονιστική επιτροπή για να μιλήσουμε τα της κατάληψης και έσκασε μύτη ένα ένας γνωστός μου-παιδί με αναπειρία προκειμένου να πάει σε μία εκδήλωση την ίδια ώρα. Έτσι εγώ του πρότεινα να καθίσει μαζί μας και να συμμετάσχει και αυτός προς μεγάλη μου χαρά δέχτηκε. Μετά από περίπου μία ώρα συζήτησης και ευχάριστης συνύπαρξης στο τραπεζάκι, μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους που κατάφεραν να βρεθούν εκεί μου ανακοινώνει ότι φεύγει. Εγώ του λέω
-Γιατί ρε κάτσε λίγο ακόμα, σε κανα μισάωρο τελειώνουμε
-Πρέπει να πάω τουαλέτα και εδώ δεν υπάρχει καμία, έτσι θα πάω σπίτι...
Έτσι λοιπόν η κοινωνική αν απειρία που δεν μπορεί να εξασφαλίσει σε κάποιον άνθρωπο τα αυτονόητα έκανε αυτόν τον πρωτοετή να απέχει από την συντονιστική επιτροπή ίσως και από την κατάληψη, ίσως από την επόμενη συνέλευση και για να μην τα πολυλογώ σπρώχνει αυτή την “περίπτωση” φοιτητή μακριά από τα κοινά και γενικά μακριά από την ζωή, σπίτι του, εκεί που μας θέλει όλους το κατεστημένο.
Είναι η ίδια αν απειρία που δεν επιτρέπει στους φοιτητές με καροτσάκι να πάνε στην λέσχη, στους τυφλούς να κάνουν 7 συνεχόμενα βήματα στο πεζοδρόμιο (οι ειδικές ανάγλυφες πλάκες είτε θα οδηγήσουν σε κολόνα είτε σε περίπτερο είτε σε διασταύρωση όπου το φανάρι δεν έχει ηχητικό σήμα κτλ).
Φυσικά εάν είσαι φτωχός και ανάπηρος τότε η κοινωνία σε πετάει στον καιάδα από νωρίς άσχετο εάν θα επιβιώσεις πληγωμένος πέφτοντας για 10-15 η 75 χρόνια.
Επομένως, εάν σε όλη μας την ζωή προσπαθούμε να φέρουμε κόσμο σε επαφή με τις ιδέες μας καταπολεμώντας τα εμπόδια-μικροαστικά κατάλοιπα που το σύστημα έβαλε προκειμένου να μας σταματήσει τότε πρέπει να γκρεμίσουμε αυτά τα εμπόδια και σε άλλες κοινωνικές ομάδες με επιμέρους αιτήματα και αγώνες που μπορούν να αγκαλιάσουν και να συσπειρώσουν περισσότερο κόσμο ανοίγοντάς του την επιλογή είτε να ζήσει είτε όχι, είτε να αγωνιστεί είτε όχι. Και ταυτόχρονα ανοίγοντας την ανάλυσή μας σε όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα.

ΥΓ Δεν πρόλαβα να τελειώσω το άρθρο και ο Παπαγεωργόπουλος το έκανε πάλι το θαύμα του.
Έφερε τον Χατζηγιάννη στην γιορτή των αγγέλων.
Αντί να κάτσει να φτιάξει καμιά ράμπα για τους ανάπηρους παίρνει τα λεφτά και τα κάνει άρτο και θεάματα...λες και βρισκόμαστε στην χούντα....