Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Εργασία και χαρά

Αυτή είναι μία εργασία που μας ζητήθηκε να κάνουμε στην σχολή σχολιάζοντας αυτό το κείμενο.

Τι όμορφο που υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έδωσαν και την ζωή τους για να μπορούμε εγώ και εσύ να μιλάμε εδώ μέσα χωρίς να φοβόμαστε ,ακόμα, ότι τα λόγια μας επισύρουν εγκλεισμούς σε μακρονήσια.

Πόσα τους χρωστάμε, γιατί εάν μπορούμε σήμερα κάποια από το όνειρά μας, να τα πραγματοποιήσουμε αυτό οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στο ότι χιλιάδες άνθρωποι σαν και αυτούς "κάηκαν για να γίνουν τα σκοτάδια φως" που λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ. Χιλιάδες άνθρωποι ανάγκασαν ένα ολόκληρο κατεστημένο, το αιματοβαμμένο νεοελληνικό κράτος, να παραχωρήσει αυξήσεις, ασφάλιση και προνόμια, που υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσαν ένα άπιαστο όνειρο.

Τότε υπήρχαν νησιά ολόκληρα με ανθρώπους που επειδή έλεγαν την γνώμη τους, η εξουσία τους κατηγορούσε για κατάσκοπους και τους έστελνε φυλακή. Τι σύμπτωση σωφρονισμό το λέγαν και τότε...

Μπορεί η τότε εξουσία να αποτελούνταν από τους πρώην συνεργάτες των Γερμανών, και αυτούς που παρέδωσαν την χώρα στα νύχια των Αμερικάνικων πολυεθνικών, αλλά οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε κάτι..

Όλα κι όλα

Λέγαν τα πράματα με το όνομά τους." Πολιτικοί κρατούμενοι" ονομάζονταν όσοι αντιστέκονταν. Αντιφρονούντες...

Και ως τέτοιοι θανατώνονταν

Αντιθέτως σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι. Επίσημα τουλάχιστον, γιατί εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο Γιάννης Δημητράκης για παράδειγμα έφαγε 30 χρόνια φυλακή επειδή απαλλοτρίωσε μια τράπεζα, ενώ αντίθετα τα πρόσωπα που έδωσαν πέρυσι 28 δις (από τον ελληνικό λαό) στις τράπεζες, κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Διαφωνούντες της "δημοκρατίας"

Μιας δημοκρατίας, που κλείνει ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και "επαναπροωθεί" μετανάστες στην γείτονα χώρα.

Ναι της ίδιας δημοκρατίας που στις πανέμορφες ακτές της βρέθηκαν στις 4 Ιανουαρίου 19 νεκροί μετανάστες.

Της ίδιας δημοκρατίας που εάν έχει τύχει να έχεις γεννηθεί στο Αφγανιστάν, πρώτα βομβαρδίζει το σπίτι σου με Έλληνες πιλότους να πατούν το κόκκινο κουμπί σε αμερικάνικα βομβαρδιστικά, και μετά εάν τυχών ζήσεις και εάν τυχών έρθεις εδώ για να επιβιώσεις, σε χωρίζει από τους γονείς σου και σε χώνει σε ένα ορφανοτροφείο. Για αυτούς μην ξαναρωτήσεις, μπορεί να έχουν την τύχη των 19...

Τυχερός μες στην ατυχία του ο Νιγηριανός-Έλληνας, όπως και εμείς που γεννηθήκαμε σε ένα απάνθρωπο σύστημα με μία ζοφερή εξουσία να μας πίνει το αίμα. Αλλά ας μην αφήσουμε αυτό που μας τρώει να χορτάσει....

Στο θέμα μας τώρα, ο φίλος μας ένιωθε στην τσίτα. Και πως να μην νιώθει άλλωστε, διαφορετικός σε μία κοινωνία που μισεί το διαφορετικό. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι έτσι όταν μία ολόκληρη οικονομική εξουσία μας μιλάει μέσα (και) από τα δελτία ειδήσεων και προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν φταίει το αφεντικό που σου δίνει 500 ευρώ, αλλά ο διπλανός σου που θέλει και αυτός να ζήσει.

ΦΑΤΟΝ.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΑΡΙ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ.

Η μερική αποτυχία ή εάν προτιμάτε η δυσκολία στο σχολείο δυστηχώς αποτελεί γεγονός για ανθρώπους που έχουν διαφορετική κουλτούρα από την κυρίαρχη, και ενδεχομένως μικρότερο πολιτισμικό κεφάλαιο ,λόγω πολλών κοινωνικών παραγόντων...

Το λούκι που μπορεί να πέρασε ο φίλος μας στις φυλακές είναι δυστηχώς κάτι αναμενόμενο για αυτούς που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Πραγματικά δεν νιώθω πιο τυχερός που η ταυτότητά μου έχει φωτογραφία και γράφει με καλλιτεχνικά γράμματα το χριστιανικό μου όνομα. Τέτοια όμορφα ενδεδυμένη ταυτότητα και εξίσου χριστιανική ονόματα είχαν ο Λαμπράκης, ο Μπελογιάννης, ο Πέτρουλας και τόσοι άλλοι και όμως η αγάπη τους για την ζωή ανάγκασε το (παρά) κράτος να τους εξοντώσει.

Και για να συνεχίσω, το περιθώριο και η εξαθλίωση γεννάει συγκρούσεις, και αστάθεια. Επιπλέον αυτός ο κόσμος δεν χωρίζεται σε Έλληνες και σε Νιγηριανούς αλλά σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους και αυτό κατά βάθος το ξέρει καλύτερα από όλους μας η σημερινή εξουσία

Έτσι λοιπόν το ΠΑΣΟΚ πήρε μία πολιτική επιλογή να νομιμοποιήσει "υπό όρους" 250.000 ανθρώπους , με το αζημίωτο βέβαια αφού έτσι θα μπορέσει εκτός από τα παράβολα των διαδικασιών, να εισπράξει και φόρους.

Εδώ όμως έρχονται και τα ψιλλά γράμματα μερικά από τα οποία θα προσπαθήσω να "μεγενθύνω" εδώ.

Εάν έχεις βεβαρημένο ποινικό μητρώο, εάν δηλαδή η ταυτότητά σου εκτός από άπατρις "γράφει" και παραβάτης (ενός συντάγματος που φυσικά δεν είναι κάτι ουδέτερο αλλά αντανακλά συγκεκριμένους κοινωνικούς συχετισμούς) τότε απλά συνεχίζεις να ζεις στο περιθώριο κρατώντας και τα 2 συστατικά της ταυτότητας, χωρίς να μπορείς να πάρεις την πολυπόθητη υπεικοότητα

Πέραν τούτου, το εν λόγω νομοσχέδιο εφαρμόζει υποδειγματικά το "Διαίρει και βασίλευε" αφού δημιουργεί 2 κατηγορίες μεταναστών με πολύ πιθανό στο μέλλον, η μία να στραφεί ενάντια στην άλλη, αφήνοντας τους πραγματικούς ενόχους στο απυρόβλητο.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην ρατσιστική "επιτροπή κατοίκων" του Αγίου Παντελεήμωνα συμμετείχαν κυρίως Έλληνες και Αλβανοί, εναντίον των Αφγανών.


Δεν μπορώ βέβαια παρά να συμφωνήσω ότι ο νόμος Είναι προφανές ότι έχει ελαττώματα, προβάλλει σημαντικά εμπόδια στην εφαρμογή του, αφήνει απέξω χιλιάδες ανθρώπους που δικαιούνται την ελληνική υπηκοότητα, αλλά αποτελεί μια εξαιρετική αφετηρία για την αποκατάσταση της αδικίας που υφίστανται όλα αυτά τα χρόνια οι μετανάστες στην Ελλάδα.

Και μάλιστα θέλω να πω ότι η εν λόγω μαρτυρία με έκανε να καταλάβω ότι η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση θα παίξει θετικό ρόλο για πολλές ανθρώπινες ζωές.

Εάν όμως θέλουμε να δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά και σφαιρικά τότε οφείλουμε να βάλουμε στο σκεπτικό μας όχι μόνο τους μετανάστες 2ης γεννιάς, αλλά κάθε καταπιεζόμενο αυτής της γης που η ζωή του ταλανίζεται από τις επιλογές της αστικής εξουσίας.

Και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν μπορεί να σταματήσει μόνο με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και μάλιστα μέσα στα πλαίσια του σημερινού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, αλλά με την ριζική ανατροπή και το τσάκισμα της σημερινής κρατικής μηχανής. Μπροστά λοιπόν στην απόσταση που έχουμε να διανύσουμε μέχρι την έφοδο του ανθρώπου στον ουρανό και την πνευματική του χειραφέτηση, τέτοιες μεταρρυθμίσεις αποτελούν ένα καλοδεχούμενο μικρό βηματάκι.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Σκόρπιες σκέψεις

“Έδωσε λεφτά ο Αντρέας, έκανε ο Αντρέας, έρανε ο Αντρέας, ευημερούσε η ελληνική κοινωνία 30 χρόνια”. Αυτό θα σου πει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας σήμερα σχετικά...
Όντως ο τύπος, μάλλον βρήκε τον μόνο τρόπο για να απορροφήσει τους κραδασμούς και να σταθεροποιήσει το σύστημα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Που τα βρήκε, αφού δεν τα έπαιρνε απτους πλούσιους ήταν ένα αίνιγμα...
Έτσι οι γονείς μας και εμείς κερδίσαμε ένα επίπεδο ζωής που εάν δεν ήταν η τομή του ΕΑΜ, ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ, οι μεταπολεμικοί κοινωνικοί αγώνες και εν συνεχεία, το αίμα του Πολυτεχνείου να τρομάξει τους αστούς, δεν θα το βλέπαμε ούτε στα όνειρά μας.
Έτσι προφανώς ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας άρχισε να ανήκει στα μικρομεσαία στρώματα, στρώματα που μπήκαν ανάμεσα στο “σφυροδρέπανο” του προλεταριάτου και στο “τσεκούρι και φωτιά” της αστικής τάξης και τα συμφιλίωσαν σε ένα κράμα που συντηρούνταν από “δανεική φωτιά”(οι τελευταίαες 7 λέξεις θα μπορούσαν να είναι τίτλος τραγουδιού απτους active member) απορροφώντας τους κραδασμούς της ταξικής πάλης.
Και όλοι εμείς που αντικρίζουμε την απάθεια στους χώρους που παρεμβαίνουμε πρέπει να τα συνυπολογίζουμε αυτά λίγο πριν πάνε να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο απτο πολιτισμικό σοκ.
Έχει τόσες αντιφάσεις ο καπιταλισμός και πολλές από αυτές στην Ελλάδα τις κάλυψε με δανεικά. Περνούσε καλά ο κόσμος, ή τουλάχιστον δεν περνούσε άσχημα.
Είχε μία ασφάλεια, τα παιδιά των βασανισμένων ανταρτών και ανταρτισών (είναι μερικές φορές που μόνος σου θες να βάλεις και τα δύο φύλα..) νόμιζαν πως ζουν μία ζωή όπου δεν θα χρειαστεί να αντικρίσουν τους σύγχρονους φονιάδες των γονιών τους στα μάτια... “Πάνε πια τα χρόνια της πείνας, τελείωσαν”.
Θα κάνω εδώ όμως μία παρένθεση και θα πω πως δεν περνούσαν όλοι τόσο ωραία στο στρουμφοχωριό της Ευρωπαικής Ένωσης.

Οι κλειστές κοινωνίες είναι για πολλούς αβάσταχτες, ανύπαντρες μανάδες, πατεράδες που τις δέρνανε, 30χρονοι “καθυστερημένοι” που παίζαμε μικροί ποδόσφαιρο μαζί, και τώρα παραιτήθηκαν απτην δουλειά τους επειδή τους κορόιδευαν. Προχθές (Άγιες μέρες) τον πρόλαβαν λίγο πριν πηδήξει από την γέφυρα.
Και νάτος πριν από λίγο ήρθε φοβισμένα και μας ευχήθηκε Χριστός Ανέστη.
Αυτός είναι “τρελός” ή εμείς που μετά από χιλιάδες χρόνια πολιτισμού πιστεύουμε ότι υπάρχει Θεός?
Ο άλλος, “πούστης” σε μία πατριαρχική κοινωνία, τον έστειλε ο όχλος εξορία...στην Αθήνα. Και τώρα γύρισε ξανά, να κάνει τι στην Σπάρτη? Α ρε Χατζή πόσο πιστά τα περιέγραφες στο “Τέλος της μικρής μας Πόλης”
Πριν κανα δίμηνο κάτι πιτσιρίκια πήγαν και έριξαν δύο μολότοφ σε μία παράγκα που κοιμόντουσαν κάτι Πακιστανοί.
Ο άλλος, πήγε η γυναίκα του στην Αμερική με το παιδί και δεν μπορεί να το δει καν επειδή δεν έχει χρήματα να πάει.

Για αυτό σας λέω, ο Βασιλιάς ήταν τόσο χρόνια καλά κρυμένος πίσω από πιόνια που δεν ήξεραν αν είναι με το μαύρο ή με το άσπρο. Μια παρτίδα που φάνηκε 30 χρόνια να μένει ολόιδια,με κινήσεις, ελάχιστες, απλά για να συντηρείται το σκηνικό. Και τώρα που αναγκαστικά, το κράτος έκανε κίνηση ρισκάροντάς τα νώτα του, είναι επιτέλους η σειρά μας να κάνουμε ένα αντικαπιταλιστικό ρουά, προετοιμάζοντας το ματ...

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Θανάσης Τριαρίδης

Κατόπιν σχετικής συζήτησης σε μάθημα της σχολής, μας ζητήθηκε μεταξύ άλλων να διαβάσουμε αυτό το κείμενο και εν συνεχεία να το σχολιάσουμε.

Αυτά είναι μερικά από τα σχόλια που έκανα-Speaking of σχόλια, αφήστε και κανένα στο blog ρε συντρόφια


Συνάδελφοι διάβασα το κείμενο του κ. Τριαρίδη και πραγματικά δεν ξέρω σε τι να πρωτοσταθώ, δεν ξέρω επίσης εαν έχω το υπόβαθρο να το(ν) κρίνω μα δεν χάνω τίποτα να κάνω μία προσπάθεια.

Έτσι λοιπόν, θα έλεγα, πως είναι δεδομένο ότι ζούμε σε μία κοινωνία όπου τα φαινόμενα βίας, διαρκώς αυξάνονται κάτι που αποτελεί αναμφίβολα, πρόβλημα του καιρού μας. Η βία όπως θα καταλαβαίνουμε και εμείς οι ίδιοι δεν είναι μόνο ένα χαστούκι που θα δεις, βία μπορεί για παράδειγμα να είναι και μία λεκτική προσβολή που προκάλεσε το χαστούκι και έτσι οφείλουμε να ξύσουμε την επιφάνεια προκειμένου να αναλύσουμε το ποιός τελικά φταίει.

Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να κάνει ο κ. Τριαρίδης σε ολόκληρο το κείμενό του, καθώς ναι μεν βλέπει την βία και την κατακρίνει, αυτό όμως το κάνει αντιδιαλεκτικά, στατικά αδυνατώντας να δει την εξέλιξη της βίας, την κλιμάκωσή της στις σύγχρονες κοινωνίες μας και την σχέση αυτού του φαινομένου με τους παράγοντες που το πυροδοτούν.

Το ποιός τελικά φταίει δεν είναι κάτι που πρέπει να το βρούμε από φιλολογικό ενδιαφέρον αλλά προκειμένου να κατανοήσουμε τον κόσμο έτσι ώστε στην συνέχεια να μπορέσουμε να τον κάνουμε καλύτερο και να σταματήσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο της βίας.

Έτσι λοιπόν, θα λέγαμε ότι είναι αποπροσανατολιστικό να κατηγορείς τον κάθε στρατηγό για τις “υπερβολές” ενός πολέμου και να μην μπαίνεις στην ουσία του πράγματος κατηγορώντας τον ίδιο τον πόλεμο.

Προσοχή ,όμως, όχι από μία αφηρημένη ανθρωπιστική σκοπιά που παίρνει ίσες αποστάσεις από τον θύτη και το θύμα. Αλλά από μία σκοπιά που θα εντάσσει τον πόλεμο στο ιστορικό του περιβάλλον, θα αναλύει τις κοινωνικές σχέσεις που οδήγησαν στην βίαιη σύγκρουση, και κατά συνέπεια θα προσπαθήσει στο σήμερα να συμβάλει στην υπέρβαση αντιφάσεων που προκάλεσαν τον πόλεμο.

Και για του λόγου το αληθές, ας πάρουμε για παράδειγμα τον πόλεμο του Αφγανιστάν. Όπου προφανώς συμβαίνουν “σφαγές” μα αυτές τις σφαγές δεν τις προκάλεσαν μόνα τους τα εθνικιστικά μίση. Ίσως μάλιστα στην συγκεκριμένη περίπτωση να παίζουν ρόλο μηδαμινό, καθώς ο στρατός που βρίσκεται εκεί για να ”εκδημοκρατίσει” είναι κατά βάση μισθοφορικός. Αντιθέτως τις σφαγές αυτές τις προκάλεσε ένα ολόκληρο βιομηχανικό σύμπλεγμα, από τις Αμερικάνικες πετρελαιοβιομηχανίες μέχρι τις πολεμικές βιομηχανίες που μάλλον είναι οι μόνες κερδισμένες από αυτόν τον πόλεμο.

Ο πόλεμος έχει χαρακτηριστεί ως συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, έχει όμως χαρακτηριστεί και ως “πεδίο κέρδους”. Από ποιόν? Προφανώς όχι από αυτόν που θρηνεί για την οικογένειά του, ή από αυτόν που έχασε τα πόδια του. Προφανώς ούτε από τους σφαγιασθέντες στην Τριπολιτσά ή στην Σμύρνη ο πόλεμος προσλήφθηκε ως... “πηγή κέρδους” Ως πηγή κέρδους χαρακτηρίζεται από τις μεγάλες επιχειρήσεις και δυστηχώς πόλεμος θα υπάρχει όσο αυτές θα κυνηγούν το κέρδος, δηλαδή όσο υπάρχουν κεφαλαιοκρατικές επιχειρήσεις και στο τέλος τέλος όσο υπάρχει καπιταλισμός.

Και αυτό δεν μπορούμε να το ξορκίσουμε όσα αντεθνικιστικά άρθρα και αν γράψουμε.

Και μετά το Αφγανιστάν που έχει πετρέλαια να πεταχτούμε να σφάξουμε λίγο κόσμο και να λεηλατήσουμε τις πρώτες ύλες του...?

Αν σε αυτό το γαιτανάκι πολέμου δεν είμαστε οι επόμενοι, τότε μπορεί να είμαστε οι μεθεπόμενοι και για να μην τα πολυλογώ εάν δεν στρατευτεί ο καθένας μας στην υπόθεση ανατροπής του καπιταλισμού το πρόβλημα μπορεί μια μέρα να χτυπήσει και την δική μας την πόρτα όσο και αν σήμερα οι βόμβες στο Βιετνάμ , στο Αφγανιστάν ή στην Παλαιστίνη φαίνονται μακρινές.

Εννιακόσια χιλιόμετρα απόσταση είναι η Παλαιστίνη και όμως, κάποιοι ακούμε ακόμα και τώρα τις κραυγές.


Εν συνεχεία ο κ. Τριαρίδης ταυτίζει όλες τις βίες (θύτης και θύμα στο ίδιο σακί) ενημερώνοντάς μας πως

εναντιώθηκα με την ίδια ένταση στη νεοναζιστική και στην «αντιεξουσιαστική βία (τους χαρακτήρισα αμφότερους «σύγχρονα τάγματα εφόδου» — και ήμουν ο πρώτος που χρησιμοποίησα αυτόν το χαρακτηρισμό για τον δήθεν «αντιεξουσιαστικό» χώρο που καμία σχέση δεν έχει με τη βαθιά ανθρωπιστική παράδοση του αναρχισμού

Δεν καταφέρνει όμως να δει τις στοιχειώδεις σχέσεις που έχει η βία με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι η σημερινή κοινωνία αυτή στην οποία βλέπεις καθημερινά κόσμο να πεθαίνει είτε από πρέζα είτε από πείνα, που μέχρι να ενηληκιωθείς έχεις δει κατά μέσο όρο 10.000 φόνους στην τηλεόραση (την τριλογία ράμπο να δεις σχεδόν....ενηλικιώθηκες). Ή έχεις μεγαλώσει ελάχιστα με τον πατέρα σου και την μητέρα σου (χτυπουν 10ωρα στις επιχειρήσεις που δουλεύουν) και όταν δουλέψεις έρχεσαι αντιμέτωπος με τον ζωόδη ανταγωνισμό, με την αλλοτρίωση, με το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό.

Η ίδια κοινωνία που εάν έχεις κάποιο πρόβλημα αναπηρίας είσαι σχεδόν καταδικασμένος να ζεις στο περιθώριο.

Είναι η ίδια κοινωνία που αν δεν πάς στα ιδιωτικά νοσοκομεία που σου προωθούν θα περιμένεις σαν ζώο με τις ώρες κάποιον να σε κάνει καλά.

Είναι η ίδια κοινωνία που στα σχολεία της θα διδάξουμε εμείς και θα βλέπουμε κάθε χρόνο κάποια παιδιά να προοδεύουν και κάποια να “αδυνατούν” να “πάνε μπροστά” όσο και αν ασχοληθούμε να μένουν στάσιμα και να ακολουθούν την “μοίρα” της οικογένειάς τους... και εσύ αδύναμος να συνεχίζεις να διδάσκεις στον μικρόκοσμό σου.

Είναι τέλος η ίδια κοινωνία στην οποία θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας...

Εάν όλα αυτά δεν είναι και δεν πυροδοτούν βία τότε τι είναι? Και πως θα τα υπερβούμε όλα αυτά?


Και με ποιό σκεπτικό μπορείς να εμποδίσεις κάποιον που θέλει να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο από το να χρησιμοποιήσει βία. Είναι δεδομένο ότι οι αντιδραστικές δυνάμεις μπροστά στην λαική αγανάκτηση θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να κρατήσουν τα κεκτημένα τους και θα προσφύγουν (όπως κάνουν καθημερινά) και στην βία. Σε αυτές τις περιπτώσεις πως θα τους αντιμετωπήσεις. Πως θα αντιμετωπήσεις τον μελλοντικό Φράνκο , τον μελλοντικό Πινοσέτ, τον μελλοντικό Χίτλερ ή τον μελλοντικό Παπαδόπουλο. Με τριαντάφυλλα?

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως οποιοσδήποτε “εξορκισμός της βίας από όπου και αν προέρχεται” δεν μπορεί παρά να υπηρετεί αυτούς που σήμερα ασκούν την βία νόμιμα και προς όφελός τους. Την άρχουσα τάξη και το κράτος της.

Ο κ. Τριαρίδης κάνει μία απόπειρα να φωτογραφίσει έναν τομέα μιας άλλης κοινωνίας, σίγουρα παραποιημένα προσεγγίζοντας την σοσιαλιστική κοινωνία ως

όποτε η υπαλληλική εργασία κρατικοποιήθηκε εντέλει γέννησε οικονομικά αδιέξοδα, χρεοκοπίες και συνακόλουθη φτώχεια

Προφανώς ο κ. Τριαρίδης κάνει εδώ ένα τερράστιο λογικό άλμα και έναν συλλογισμό του τύπου “αφού πάντα υπήρχε εκμετάλλευση θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα” και ανταυτού μιλάει για συνεταιριστική ιδιωκτησία.

Που είναι κατά την γνώμη μου (δεν μπορώ να το αναλύσω σε μερικές γραμμές) μία θέση που διέπεται από πολλές αντιφάσεις (την υποστήριξε και ο Προυντόν από τα μέσα του 19ου αιώνα ακόμα )και οι προεκτάσεις της νομοτελειακά δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν στην ίδια εκμεταλλευτική κοινωνία.

Δεν είναι στους στόχους αυτού του μέιλ να απαντήσει στα ερωτήματα που άφησε αναπάντητα ο 20ός αιώνας και οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του, επομένως αφενώς θα επισυνάψω μία εισήγηση σχετικά με το θέμα με την οποία συμφωνώ αρκετά και αφετέρου όποιος επιθυμεί μπορούμε να το συζητήσουμε και από κοντά.

Τέλος θα ήθελα να σημειώσω ότι την βία δεν την αντιμετωπίζεις βάζοντας ασφαλιστικές δικλείδες του τύπου “εάν ο καθένας λέει την γνώμη του όλα θα πάνε καλά".

Τα παιδάκια στην Παλαιστίνη δεν μπορείς να τα σώσεις καταδικάζοντας την βία και κάνοντας αγώνα μόνο ενάντια στα εθνικιστικά μίση. Και εάν θέλεις να μιλήσεις για αυτό πρέπει να δεις από που προέρχεται ποιοί εμνπέουν το εθνικιστικό μίσος, πρέπει εν τέλει να δεις για “ποιού το φαί σφάζονται οι λαοί”, ποιοί είναι αυτοί που σήμερα ξανακατασκευάζουν θεωρίες γεννετικής ανισότητας

ποιοί είναι αυτοί που χρηματοδότησαν τον Χίτλερ επενδύοντας ουσιαστικά στα κουφάρια του Β παγκοσμίου πολέμου.

Και ποιοί μπορεί να είναι αυτοί που για να βγουν από την κρίση τους μπορεί να ξαναβάλουν τους λαούς να σκοτωθούν επενδύοντας στον επόμενο Αδόλφο της ιστορίας.

Έτσι κατά την γνώμη μου οπτική του κ. Τριαρίδη μου φαίνεται ότι κινείται στον ορίζοντα της ανθρώπινης σκέψης του 18ου αιώνα ,αφού ως λύση στο πρόβλημα της βίας τραβάει μία γραμμή ενάντια σε οποιαδήποτε λογοκρισία και έτσι ως δια μαγείας μέσα από αυτό το μέτρο φαίνεται πως θα επέλθει στην κοινωνία η ζητούμενη ισσοροπία.

Μόνο που από όταν έζησε ο Βολταίρος έχουν περάσει 200+ χρόνια ζωής του σημερινού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και έτσι θα έπρεπε να μην εγκλωβιζόμαστε σε αναλύσεις του τότε, αλλά να τις αξιοποιούμε και σε συνδιασμό με τις παρατηρήσεις και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος σε αυτά τα 200 χρόνια να συμβάλλουμε στην υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής, για μία κοινωνία χωρίς βία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αν συνηθίσεις στην σιωπή, μετά σειρά έχει η ντροπή

Active member

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Η ώρα της γης..

"Όσο υπάρχει αρκετό νερό για να τροφοδοτηθούν όλα τα σπίτια και δεν υπάρχει ο φόβος της έλλειψης, καμία εταιρία δεν σκέφτεται να ελέγξει την χρήση που κάνει στο νερό η κάθε οικογένεια. Πάρτε όσο θέλετε! Κατά τις μεγάλες ζέστες όταν υπάρχιε κίνδυνος έλλειψης, οι υδροδοτικές εφημερίδες ξέρουν πως αρκεί μία απλή ανακοίνωση στις εφημερίδες για να περιορίσουν οι πολίτες την κατανάλωση του νερού και να σταματήσουν την σπατάλη."

Ενόψει της μεγάλης αυτής στιγμής για την ταξική πάλη είπα να παραθέσω ένα απόσπασμα από την "κατάκτηση του ψωμιού" , του Πέτρου Κροπότκιν.