Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Είμαστε όλοι Κοεμτζήδες

Πέθανε χθες ο Νίκος Κοεμτζής. Μια ακόμα ταλαιπωρημένη ζωή έφτασε στο τέλος της.

Κάποτε ο Λένιν είχε γράψει για την Αμερική

“ντροπή στην Αμερική για την μοίρα των Νέγρων”

Και έτσι ήταν, μία απλή μοίρα, φαινομενικά βασισμένη όχι σε υλικούς όρους, αλλά στο χρώμα του δέρματος και τις προκαταλήψεις των ανθρώπινων μυαλών. Στην πραγματικότητα, τα φθηνά εργατικά χέρια των μαύρων ήταν ο υλικός όρος της συντήρησης της άθλιας κατάστασης του ρατσισμού και των γκέτο και αυτό ισχύει και σήμερα ακόμα, 100 χρόνια μετά.

Και η μοίρα του Νίκου, τέτοια ήταν. Φαινομενικά άσχετη με τους υλικούς όρους της ζωής. Τα κανάλια τον προβάλουν σαν έναν μικροκακοποιό που έμπλεξε με κακούς χωροφύλακες και φυσικά σε μία κακή στιγμή του έστριψε και έκανε την τρέλα να τους σκοτώσει.

Που να καταλάβουν οι αστοί από αξιοπρέπεια και ιστορία.

Η βασανισμένη αυτή ζωή κουβαλάει μια ιστορία που γράφεται πολύ πριν την γέννησή της. Όπως όλων μας άλλωστε.

Ορόσημο τα βουνά του 40 και η συμμετοχή του πατέρα του στο ΕΑΜ.

Το δόγμα? “Δεν θα αφανίσουμε μόνο τους κομμουνιστές, αλλά τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους” Διωγμένος από το χωριό από την πείνα την ανέχια και την κακία, προλετάριος κομμουνιστής σε μία μεγαλόπολη της Ελλάδας. Άντε να ζήσεις

Μικροκλοπές, παράβαση του Νόμου και φυλακή.

Στην μεγάλη στιγμή όμως, που η εξουσία σου προτείνει να συνεργαστείς η να καταστραφείς ο Νίκος δεν φαίνεται να το σκέφτηκε πολύ. Τους έφτυσε. Έφτυσε την εξουσία και προσπάθησε να επιβιώσει. Αυτή όμως, κουβαλώντας ακόμα πάνω της τον αέρα του νικητή του 49, τον αέρα που της έδωσαν οι επίγειες δυνάμεις των ταγματασφαλιτών το 49 και τα τανκς των άγγλων και των αμερικάνων ιμπεριαλιστών προσπάθησε να τον κάνει να το μετανιώσει. Μάταια. Με αυτή μόνο την κίνηση έγραψε το όνομά του “στο μεγάλο το μνημείο των ηρώων της επανάστασης”. Όχι τόσο γιατί πάλεψε για αυτήν. Αλλά γιατί αντικειμενικά με τις πράξεις τους ενέπνευσε τόσους και τόσους να δοκιμάσουν την λευτεριά.

Όχι γιατί ήταν ο μεγαλύτερος αριστερός. Αλλά γιατί διέσωσε με μία απάντηση και μία κίνηση το έπος του ΕΑΜ μέσα σε τόσες δεκαετίας. Και ας προσπαθούν οι μπουρζουάδες να το κρύψουν.

“Στο φως δεν βάζουν φωτιά”

Και η υλική βάση όλης αυτής της ιστορίας? Η αντικειμενική τροχιά του ΕΑΜ ΕΛΑΣ και ολόκληρης της εργατικής τάξης που πήρε τα πάνω της και αμφισβήτησε την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων και το καπιταλιστικό σύστημα. Λανθάνον σκοπός τους να το πληρώνει η εργατιά χρόνια μετά.

Και τι σχέση έχουν αυτά με το σήμερα?

70 χρόνια μετά την νοητή αρχή της ιστορίας μας,από εκείνη την στιγμή που πιθανότητα εκτυλίχθηκε σε κάποιο χωριουδάκι, σε κάποιο κλιμάκιο στρατολόγησης του ΕΑΜ, οι αντιφάσεις τείνουν να πνίξουν ξανά την όλο σύστημα και απειλούν άμεσα την ζωή του.

Και σε αυτό το σημείο εμφανιζόμαστε και εμείς, οι νεκροθάφτες του, αίμα απτο αίμα του λαού, σάρκα απτην σάρκα της εργατιάς που καλούμαστε να παίξουμε έναν ρόλο ιστορικό.

Δεν θα είναι εύκολη η σύγκρουση με την εξουσία. Ποτέ δεν ήταν.

Δεν είχαμε πατέρα στα βουνά το 40 .Αν και ίσως πολλοί από εμάς θα θέλαμε να είχαμε... Ούτε μας κυνηγάει η αστυνομία για τις πεποιθήσεις μας. Όμως αυτή η ιστορία, αυτός ο αγώνας, αυτή η υπόθεση, είναι πλέον κομμάτι του εαυτού μας, όπως ακριβώς η καρδιά ή το μυαλό. Και πλέον, χωρίς αυτό το κομμάτι είμαστε νεκροί.

Είμαστε κομμουνιστές και θα βρεθούμε απέναντι στο δίλημμα που βρέθηκε και αυτός και τόσοι άλλοι.

Από την μία η καταδίκη μας σε αργό θάνατο από την εξουσία, ζωή δεμένη απτην αντίθετη με την μοίρα της εξουσίας, ζωή δεμένη με την υπόθεση της παγκόσμιας επανάστασης, και από την άλλη η προδοσία όσων πιστέψαμε και όσων αγαπήσαμε. Η κλειδονιά στα όνειρά μας και η μόνιμη παραμονή στην “κοιλάδα των δακρύων”. Χωρίς δυνατότητα διαφυγής

Σύντροφοι για αυτό είμαστε όλοι Κοεμτζήδες. Είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε θανάσιμα δεμένοι με την αξιοπρέπειά μας, θανάσιμα δεμένοι με τον εαυτό μας και την ζωή.

Το καλό είναι ότι είμαστε μαζί...